«Φανταζόμασταν το μέλλον τόσο καιρό, αλλά τώρα το ζούμε», είπε η δημιουργική διευθύντρια Katie Chung μετά την εκπομπή Wooyoungmi. «Δεν υπάρχει λόγος να φανταστούμε ασημί κοστούμια και τρελά σχήματα: Η ιδέα μου για το μέλλον αφορά τη λειτουργία, τη διατήρηση της παραδοσιακής ομορφιάς του φορέματος ενώ αλλάζω τα υφάσματα». Ένα γιγάντιο αυτοσχέδιο φεγγάρι καθόταν ακριβώς στη μέση της σημερινής πασαρέλας, το φουτουριστικό χτύπημα του σκηνικού που τονίζεται από την κραυγαλέα αντίθεση με την πολύ παλιά παριζιάνικη λαμπρότητα του χώρου, το Salon Imperial στο Intercontinental Hotel. Η μελαγχολική παρτιτούρα, που συνέθεσε ο Stu Sibley, έκανε τα υπόλοιπα: η άποψη του Wooyoungmi για τον φουτουρισμό αφορούσε τη νοσταλγία του τι πρόκειται να συμβεί, όχι τον ενθουσιασμό για το άγνωστο.
Η συλλογή, μάλλον εύστοχα, ήταν μια ακριβής σειρά από καλά καθορισμένα σχήματα. Το ξεσκονόπανο, το άπαχο κοστούμι και το μπλουζόν προσφέρθηκαν σε ατελείωτες παραλλαγές πλυσίματος και σε μυριάδες τσαλακωτά υφάσματα, χωρίς στάμπα. Τα χρώματα ήταν ανοιχτά και οργανικά, αυξάνοντας σε ένταση από σκονισμένο γκρι έως βαθύ ανθρακί. Όλα έβγαζαν έναν αέρα σίγουρης ηρεμίας και συλλογιστικής αποστασιοποίησης, ενώ η καινοτομία στα υφάσματα εξασφάλιζε ότι τα ρούχα μπορούσαν να ζήσουν και να χρησιμοποιηθούν έντονα. Από μια άποψη, τα πράγματα έγιναν κάπως επαναλαμβανόμενα πολύ σύντομα. Μια πιο σύντομη εκπομπή θα έκανε το μήνυμα πιο αποτελεσματικό.
48.8566142.3522219