توسط لوک لیچ
جانی جوهانسون، مدیر خلاق آکنه، یک بازی عجیب و جالب از صندلی های موسیقی را در فضای داخلی ویران شده عاشقانه Lycée Charlemagne طراحی کرد. هر 60 ثانیه یا بیشتر، PA پمپاژ را متوقف می‌کرد و مدل‌های او بلند می‌شدند و صندلی‌های فلزی‌شان را این‌طرف و آن‌جا روی زمین می‌کشیدند و پس از از سرگیری آهنگ‌ها دوباره می‌نشستند.
در نگاه اول به نظر می رسید که آن ها چادر به سر می کردند، یا حداقل چیزی شبیه به ظاهر چادری، و این موضوع ثابت شد. یوهانسون گفت: «خیلی ساده است. درباره خلأ تابستان سوئد است. . . به نظر من از یک جهت کاملا رمانتیک است. می‌خواستم در یک نمایش عاشقانه داشته باشم، اما بدون باند معمولی.»
ما در سالن بین آنها قدم زدیم، صدای مکالمه را همگام با دی جی تنظیم کردیم، در حالی که جوهانسون تفسیری از پانچوهای بزرگ خط A که لباس تعیین کننده مجموعه بودند، ارائه می داد. او گفت: «آنها از چادرها، چادرهای قدیمی الهام گرفته اند. چشمک‌های نقره‌ای که در بالای ستون مهره‌ها فشار داده می‌شد، میخ‌دار بودند، و پارچه‌های لمینت‌شده، پلاستیکی و چسبانده شده، گاهی ظاهر و احساس واقع‌بینانه‌ای مانند برزنت به خوبی استفاده شده داشتند. دیگران براق بودند و با راه راه پیراهن می آمدند. آنها به طور گسترده ای از بدنه بیرون زدند، البته چادر مانند، با حجم خاصی در پشت. تکمیل کپسول اردوگاه، مجموعه‌ای از کفش‌ها بود که از چکمه‌های چلسی روکش‌دار گرفته تا چکمه‌های موج‌سواری تا مری جینز لاستیکی را شامل می‌شد. شلوار و شورت تکنو ژرسه زیپ دور در رنگ ساده کاور ارائه شده است. جلیقه‌ها و تاپ‌های رومیزی و بوکله‌های رشته‌ای، به‌علاوه پیراهن‌های کنفی بافته شده و تی شرت‌ها (با شورت همسان) با بافتی خنثی گندمی. یکی از جلیقه‌های بافتنی بسیار برجسته با لکه‌های فلوروی سبز و نارنجی رنگ‌آمیزی شده بود که با بافت جو دوسر نخ رقابت برنده‌ای داشت. نوستالژیک، آوانگارد، و سوئدی، این آکنه بود.