کیتی چانگ، مدیر خلاقیت پس از نمایش وویونگمی گفت: «ما برای مدت طولانی آینده را تصور می‌کردیم، اما اکنون در حال زندگی کردن با آن هستیم. دلیلی برای خیال پردازی در مورد کت و شلوارهای فضایی نقره ای و شکل های دیوانه وجود ندارد: ایده من از آینده در مورد عملکرد است، در مورد حفظ زیبایی سنتی لباس در حین تغییر پارچه ها. یک ماه غول‌پیکر غول‌پیکر درست در وسط باند فرودگاه امروزی نشسته بود، صدای آینده‌نگر این چیدمان با تضاد آشکار با شکوه و عظمت مدرسه قدیمی پاریسی محل برگزاری، Salon Imperial در هتل اینترکانتیننتال، برجسته می‌شود. آهنگ مالیخولیایی، ساخته استو سیبلی، بقیه را ساخت: برداشت وویونگمی از آینده نگری تماماً حول نوستالژی آنچه قرار است اتفاق بیفتد بود، نه هیجان برای ناشناخته ها.
این مجموعه، نسبتاً مناسب، ترکیبی دقیق از اشکال کاملاً مشخص بود. کت گردگیر، کت و شلوار لاغر، و بلوز در تنوع بی‌پایانی شستشو و در تعداد بی‌شماری از پارچه‌های چروک‌شده عرضه می‌شدند، بدون چاپ در چشم. رنگ‌ها کم‌رنگ و ارگانیک بودند و شدت آن از خاکستری غبارآلود تا زغالی عمیق افزایش یافت. همه اینها فضایی از آرامش مطمئن و جدایی متفکر را به وجود می آورد، در حالی که نوآوری در پارچه باعث می شد لباس ها قابل زندگی و استفاده شدید باشد. از طرفی، خیلی زود همه چیز کمی تکراری شد. نمایش کوتاه‌تر پیام را مؤثرتر می‌کرد.
48.8566142.3522219