پاریس، 24 ژانویه 2016
توسط الکساندر فیوری
نوستالژی چیز قدرتمندی است، همانطور که این فصل ثابت کرده است. اگر مردم آن را تقبیح نمی کردند، آن را به عنوان الهام بزرگ بعدی خود اعلام می کردند. یادآوری چیزهای گذشته کشش قدرتمندی برای مد دارد، جایی که احیای دهه‌های گذشته همواره در حلقه‌های رو به کاهشی در حال چرخش است. اتفاقا، ایو سن لوران کمی پروست را دوست داشت - یک جعبه لویی ویتون مخصوص حمل جلدهای او وجود دارد که در حال حاضر در Grand Palais در نمایشگاهی اختصاص داده شده به تاریخچه داستانی آن برند به نمایش گذاشته شده است. منظورم ویتون اگرچه یک موزه سنت لوران در بالای خیابان وجود دارد.
نقطه قوت یادآوری ایده ای بود که تام براون کشف کرد: به گفته او، برنامه پاییزی او حدوداً 13 نفر بود که از باشگاه آقایان 30 سال پیش خود بازدید می کردند، شاید از نظر فیزیکی، قطعاً از نظر یادگاری. از این رو این واقعیت است که هر لباس به صورت سه تایی ظاهر می شود: اولین لباس کهنه. سپس سطح کمی از ناراحتی. بالاخره بکر هر کدام از لباس‌های کلاسیک مردانه – کت‌های پشتی، مانتوهای نظامی، کتانی‌های خزدار – و کلاه کاسه‌دار که به‌طور ترسناکی روی صورت قرار گرفته بود، پوشیده شده بودند. این یک روند از هم پاشیدگی نبود، بلکه بازسازی، بازگشت به افتخارات سابق بود. در ابتدا، یک جفت مدل ورقه‌های گرد و غبار را از روی لباس یک باشگاه پسران قدیمی، از جمله یک لوستر بزرگ، صندلی‌های بال‌دار، و ده‌ها قاب طلاکاری شده نانوایی، جدا کردند.
در À la Recherche du Temps Perdu، پروست به خاطر خاطراتی که توسط یک مادلین غرق چای برانگیخته می‌شود، به وجد می‌آید. در نمایش براون مواد مشابه زیادی برای فکر کردن وجود داشت: خاطرات غیرارادی - مفاهیمی که ناخواسته برانگیخته می شوند، اما اغلب به همان اندازه قدرتمند هستند. همانطور که مدل‌ها جای خود را گرفتند، مدل‌های اصلی کامل که با دو جعلی «ناقص» روبرو بودند، به راحتی می‌توان سایه‌های دوریان گری را دید – نه فقط به خاطر رنگ پشم‌های مورد علاقه براون. آن مدل های وحشی می تواند پرتره روغنی ویران شده او باشد که شهوت جوانی اش منعکس کننده سیستم مد است. آیا این روزها همه ما مجبور نیستیم که شاهد زوال خود باشیم؟ و آیا زمان تنها چیزی نیست که حتی ثروتمندترین ها هم نمی توانند بخرند؟ ما نمی توانیم آن را به عقب برگردانیم، مطمئنا. زمان وسواس هنرمند رنه ماگریت بود، و در کلاه‌های کاسه‌دار، تکرار، و قاب‌های خالی بازتاب‌های بی‌تردید کار او بود.
زمان چیزی است که طراحان اغلب آن را به عنوان یک تجمل واقعی طوطی وار معرفی کرده اند، به خصوص در چند سال اخیر، زمانی که بیشتر و با ارزش تر شده است. ساخت این لباس ها هم که بی شک لوکس بودند، زمان زیادی را صرف کرد. برخی از وصله‌ها، آزاردهنده‌ها و فرسودگی‌های عمدی، بدون شک، ناقص‌ها را نسبت به لباس‌های بی‌عیب کار فشرده‌تر - کامل‌تر - می‌کرد. براون در مورد مرواریدهای شل دوزی شده روی شنل کوتاه و دمپایی تزیین شده با جت می گوید: «گاهی اوقات زیباتر است.
شما همچنین باندهای فرودگاه های گذشته را به یاد می آورید، زمانی که طراحان واقعاً تمام تلاش خود را می کردند تا یک نمایش را به صحنه ببرند، تا داستانی را از طریق لباس های خود تداعی کنند. تعداد زیادی از آن مدرسه قدیمی باقی نمانده است. شاید زمان تغییر کرده باشد. یا شاید طراحان در سیستم تسریع شده باند فرودگاه معاصر چیز زیادی برای گفتن یا زمان بیان آن نداشته باشند. تام براون در هر فصل لباس مردانه نمایشی اجرا می کند. او مجموعه‌های Pre-Fall را ارائه می‌کند و لباس‌های زنانه را در کمتر از دو هفته به نمایش می‌گذارد. زمان بدون شک در ذهن اوست.
مد خوب می تواند در سطوح مختلف صحبت کند. در مورد اسکار وایلد و پروست و براون بگردید (او با من این کار را کرد). در اصل، این نمایش همچنین در مورد روشی مبتکرانه برای نشان دادن لباس های جذاب بود که به زیبایی ساخته شده بودند، اما معنایی پنهان در هر درز تعبیه شده بود. زمانی که به یاد نمایش های مد بزرگ گذشته هستید، نوستالژیک می شوید.