در اوایل سال جاری، بنیاد رابرت مپلتورپ با راف سایمونز تماس گرفت. آنها از او پرسیدند که آیا مایل است روی چیزی با آنها کار کند. او گفت بله. این نسخه کوتاه داستان مجموعه‌ای است که او در Pitti Immagine Uomo ارائه کرد، که کاملاً با دو نمایشگاه Mapplethorpe در LACMA و موزه گتی و مستند HBO با عنوان زیرنویس Look at the Pictures همراه شده است. زمان مناسبی بود. و سیمونز از طرفداران Mapplethorpe است، بنابراین هنرمند مناسبی بود. سیمونز پس از نمایش خود، در حالی که صدایش از احساس می لرزید، گفت: «افتخار داشتم. از این رو او ایده ای را که داشت روی یک مجموعه کار می کرد کنار گذاشت (او نمی گفت که چه چیزی بود؛ او گفت ممکن است در یک نمایش بعدی منتشر شود) و آخرین همکاری هنرمند خود را آغاز کرد.
به طور معمول، وقتی سیمونز با یک هنرمند کار می کند، به آنها نزدیک می شود. این بار، پویایی تا حدودی تغییر کرده بود. سخاوت پیشنهاد بنیاد مپلتورپ در سخاوت تفسیر سایمونز منعکس شده است: هیچ لباسی در نمایش بهار 2017 سیمونز وجود ندارد که چاپ عکسی از مپلتورپ را نشان ندهد. مدل‌های مردانه موهای مجعد او، با کلاه‌های دوچرخه‌سواری چرمی شیب‌دار، اغلب شباهت زیادی به خود عکاس داشتند – اگرچه سایمونز بیان می‌کرد که، به جای دوپلگانگرهای هنرمند، «هر پسری نمایش‌دهنده یک اثر است». هر کدام می تواند یک نظاره گر مپلتورپ باشد. روی جلد آلبوم اسب‌ها، روی جلد آلبوم اسب‌ها، سایه‌هایی از پتی اسمیت، موسیقی‌دان معروف مپلتورپ وجود داشت. رابرت شرمن، مدلی که آلوپسی پوستش را در پرتره های متعددش که توسط مپلتورپ گرفته شده بود، تقریباً مرمر ساخته بود، نیز در این نمایشگاه حضور داشت. سیمونز مجبور شد حقوق شخص ثالث را با همه گردانندگان قبل از بازتولید تصاویر آنها پاک کند. دیالوگی آغاز شد که منجر به غوطه وری در نقش سیمونز در آثار مپلتورپ شد.
اینطور که گفته شد، هنرمند خیلی برای خودش نشست. میپلتورپ شخصیتی جذاب بود و این هنر از مرد جدا نشدنی است. سایمونز گفت: «اگر به کار فکر می‌کنید، خیلی به او مربوط می‌شود. در سفری برای کشف خود جنسی، بسیاری از اولین عکس‌های مپلتورپ، خودنگاره‌های پولاروید بودند که با وسایل چرمی پوشانده شده بودند و محدودیت‌های لذت و درد را آزمایش می‌کردند. بعدها، او فتیش های جنسی خود را مستند کرد. صحنه چرم و BDSM عمدتا. لباس یک جزء حیاتی بود: در یک نقطه، مپلتورپ شروع به دراز کردن لباس زیر خود (فرسوده) روی قاب‌های چوبی کرد تا مجسمه‌های غیر متعارف را شکل دهد. بعداً خود را چرم سیاه پوشید.
سیمونز همه اینها را می داند. از این رو این واقعیت است که ادای احترام او به مپلتورپ کاملاً گرد، بسیار پرشور و صادق بود. ظرافت ارجاعات متعدد سایمونز به نمایش عمق بخشید - پالت سیاه او. سفید؛ رنگ‌های کبودی رنگ زرشکی، صورتی و بنفش. و بورگوندی خون منعقد شده. شن‌های چرمی که با سگک‌های فلزی می‌درخشند. سیمونز دو بعدازظهر را صرف جستجوی آرشیو برگه‌های تماس Mapplethorpe کرد. او با اصطلاحات انگلیسی برای توصیف آنها مبارزه کرد: او آنها را «نقشه» نامید، که در جستجوی سیمونز بسیار جالب‌تر و خاطره‌انگیزتر است، برای یافتن قلمرو جدیدی برای Mapplethorpe، تا او احساس مرتبط و هیجان‌انگیز بودن برای نسل جدید کند. . او نقش خود را اینگونه می دید.
من هم از طرفداران Mapplethorpe هستم. من نمی‌توانستم این نمایش را با شیفتگی مپلتورپ به قاب‌ها، با دادن عنصری سه‌بعدی به تصاویر او، کیفیتی مجسمه‌سازی با قاب‌بندی و مته‌کاری در مخمل‌های مخملی و چوب‌های عجیب و غریب، و چسباندن تصاویر به اشیا، متحد نکنم. ساختن عکس های او بیش از آنچه در ابتدا به نظر می رسد. سیمونز تصاویر میپلتورپ را با پارچه قاب می‌کرد، اما سپس آنها را بیشتر روی بدنه قاب می‌کرد: تصویری که بر روی تابارد چاپ شده بود، مثلاً با پرده‌های برگردان ژاکت، یا روی تی‌شرت زیر یک پلیور گشاد آشکار شده بود. سیمونز به سمت تصاویر جنسی مپلتورپ از گل‌ها، پرتره‌های ایده‌آل‌شده‌اش از سوژه‌های معروفی مانند دبی هری که در تاج‌های نور گرفتار شده‌اند، و هنرمندانی که سیمونز نیز از آنها تحسین می‌کند، مانند آلیس نیل، که یک هفته یا بیشتر قبل از مرگش در یک عکس گرفته شده بود، گرایش داشت. پرتره فوق العاده 1984. رابطه جنسی نیز در آنجا بود. سیمونز روی آن اصرار داشت. یک ژاکت روکش دار که به طرز به یاد ماندنی چرخید تا تصویری از یک فالوس ایستاده را نشان دهد.
او همچنین از عبارت «کوریشن» برای توصیف این نمایش استفاده کرد: «می‌خواستم مانند یک نمایش موزه یا یک نمایشگاه گالری به آن نزدیک شوم. کاری که اغلب در مورد کار Mapplethorpe انجام شده است. سیندی شرمن این کار را کرد، دیوید هاکنی آن را انجام داد. اما همیشه در یک گالری.» سایمونز اخم کرد. "من یک طراح مد هستم. فکر می‌کردم بزرگترین چالش انجام آن در محیط خودم است.»
جنبه کیوریتوری یک مفهوم جذاب را ایجاد کرد، به ویژه در زمانی که بسیاری از طراحان بدون اعتبار مناسب و ارجاع می‌دهند - و زمانی که افراد زیادی فعل «curate» را دور می‌زنند. نشان‌دهنده طبیعت سیمونز است - محترمانه، آرام، از نظر فکری سنگین - که او این مجموعه را نه به‌عنوان ساخته‌هایش با تصاویر مپ‌پلتورپ، بلکه به‌عنوان همکاری‌ای شبیه به یک نمایش در گالری می‌دید، جایی که نقش او، حداقل تا حدی، بهترین بود. آثاری که به او داده شده را به نمایش بگذارد. اما همچنین استفاده از آن آثار برای روایت داستانی جدید، هیجان انگیز و تحریک آمیز بود. برای نشان دادن چیزی جدید از آرشیو شناخته شده و بسیار دیده شده Mapplethorpe. کاری که او بدون شک انجام داد.