LONDEN, 9 JANUARI 2016
troch ALEXANDER FURY
It is lestich om in protte te sizzen as jo flústerje, foaral as elkenien om jo hinne safolle lûd makket. Lou Dalton liket faaks de rêstige as it giet om herenkleding fan Londen, mei har fokus op aadlike stoffen, tradisjonele techniken, en de soarte fan moeras-standert klean dy't faaks gjin twadde eachopslach garandearje, foaral as it tsjin neon sweaters, kant pantaloons, en rokken foar manlju. Beau Brummell, dy steunpilaar fan manlike sartorial stilte, soe graach wat Dalton docht. John Bull soe noait op 'e strjitte omdraaie om ien fan har jassen te gawp.
Mar wat Dalton docht, as it echt goed is, komt boppe de drokte en muss fan in protte fan har konkurrinten. It die foar Fall, dêr't se nei Shetland seach: thús fan de truien, sa net fan de ûntwerper sels. Hoewol't se blykber graach besykje, en hâldt fan 'e manlju dy't se dêr fynt. Dizze kolleksje wie in oade oan 'e fisker, de boer, de stâljonge - allinich it wie gjin kamp of teatraal, mar earder ierdsk en echt, fan laarzen mei hobnagel oant rûge wangen (it lêste mei dank oan MAC Cosmetics).
Sa't it in kolleksje wijd oan Shetland past, wie it breidzjen, yngewikkeld mar net oerweldigjend, in sterk punt, lykas it kleurenpalet. Dat is allegear Dalton syn eigen: In memorabel botsende útstrieling wie in cerise shirt mei oversize plaid jas padded as in libben vest, keppele oan in royale swathe fan kamiel.
Krijge se kamielen op Shetlân? Miskien net. Se krije skiep, waans markearrings digitale printen waarden en waans wol waard brûkt troch de ferneamde Britske ambachtsbreiders John Smedley om merino-polo-hals en lange johns te meitsjen. Se krije ek in protte rein - Dalton-lakte jerseys en brûkte dûsbestindige velours, in stof dêr't ik ek noch noait fan heard hie.
Ik tink dat Dalton in ferburgen sartorial fetisjist is. Ik bedoel net dat se yn riemkes en swipen is, mar leaver de nijsgjirriger dingen, lykas in obsesje mei mjittende tweaks en details (de skouders hast ûneinich falle, ferbreedzjen fan maatwurk) of in fixaasje op dy frjemde materialen. In protte sjogge lestich om mei te wurkjen - it oanpassen fan dat laminearre jersey moat sawat sa ienfâldich wêze as it byinoar naaien fan jiskefetzakken, sis - mar it is in teken fan Dalton's feardigens dat it úteinlik maklik te dragen liket te wêzen. Itselde koe net sein wurde fan teddy-bearbont, fluffed yn sweatshirts (oke) en broek (net sa). De lêste neamde in rigel yn 'e grutte 1994 Isaac Mizrahi dokumintêre Unzipped, doe't Mizrahi ferstannich in nepbont jumpsuit nixet mei de ûnstjerlike line: "It giet oer froulju dy't net wolle lykje op kij, tink ik."
Ried ris wat? Mannen wolle ek net. Se sjitte kij op Shetlân, net?