MILÁN, 18 DE XANEIRO DE 2016
por LUKE LEITCH
Comezamos cunha proxección cara, impresionante, inmersiva, dun bosque nevado tomado dende o punto de vista de alguén en rotación, mareado. Na banda sonora, Björk Björk-ed, con toda a súa gloriosa insistencia etérea. Estivemos a piques de presenciar algún tipo de avaría nevada para os mellores sastres de Abruzzo? Non tanto. Este era máis ben un soño despierto á hora do xantar, unha proxección alpina desde baixa altitude ata alta e outra vez, todo antes de esvarar detrás da túa mesa.
Os traxes eran fermosos, esculpidos no corpo, con cinturas empurradas para alongar o conxunto. Comezamos cunha serie de grises, pero despois a inxección de botas de sendeirismo en lugar de zapatos de cidade apuntaba a un ascenso por diante. As cores cambiaron -unha transición do urbano ao natural- nun corazón loden de verdes caducifolios. Había dúas peles extraordinarias de fragmentos monocromos enxertados en espiña de pescado. O noso home estaba alto, aínda que seguía observando os seus patróns habituais. Había unha especie de bata de artista e un sombreiro recorrente de Beuys-meets-Alpine que murmuraba que as ambicións reprimidas cobraban forza.
Entre bastidores, Brendan Mullane describiu as capas de chorro de area e sobreimpresión, suma e resta que se aplicaron a estas roupas para darlles a súa profundidade de pentimento. Brioni está enraizado nun formalismo de longa evolución, unha máscara de home exquisitamente evolucionada. Con todo, Mullane pon a proba os límites deste formalismo e, mentres o fai, descobre que aínda ten algúns territorios inexplorados polos que soñar.