eftir Samantha Conti
Það var óljóst hvað hönnuðurinn Rodolfo Paglialunga vildi segja í safni sem var fullt af leðri aðskildum og herlegheitum beltum og ólum á yfirfatnaði og klæðnaði. Að karlmenn þrái innilokun, eða eftir morgunrútínu sem felur í sér að leggja sig í göngutúrinn – eða gönguna – í vinnuna? Hönnuðurinn er ekki beint frægur fyrir ást sína á hagnýtingu: Vorlínan hans var stútfull af leðurgalla og buxum sem stoppuðu um miðjan kálfa.
Á þessu tímabili bætti hann við nokkrum nýjum skuggamyndum, þar á meðal belti sem lá um mittið og skera á ská yfir bringuna á jökkum, löngum kápum og gráum samfestingum. Hann vann úr leðri í kyrtilbol, sumir með smellufestingum eða rennilásum, aðrir ermalausir.
Fyrirsætur báru leðurhluti, stóra og smáa, og voru stundum mjög ósamræmdir við búninginn: Herlegheitafrakka ásamt doppsetti, eða lítilli poka á keðju.
Meðal fárra sem hægt var að klæðast var tvíhneppt úlpa með aftakanlegum loðkraga; úrval af þykkum rib- eða vöffluprjónuðum peysum, sumar með leðurplástra, og svarta shearling jakkann sem lokaði sýningunni.
Í mesta lagi bauð þetta safn upp á nokkur klassísk stykki sem verðug verslunarfólki, en á heildina litið var það úr takti - ef svo má að orði komast - við daglegar fataskápaþarfir háþróaða hönnuða viðskiptavinarins.