MILAN, 19 Çile 2016
ji aliyê ALEXANDER FURY
Bi gelemperî, Giorgio Armani kevanên xwe yên pistevaniyê di nav behreya werzîşê ya Milan de digire - sweater an t-shirt. Reng xalîçeya berhevoka wî ya Payîza 2016-an bû, ji ber ku ew kariyera wî û cil û bergên mêrê Armani piştguh kir. Çima? Ji ber ku navy klasîk, nenas û bi gerdûnî balkêş e, hemî nîşanên bêdem ên estetîka Armani ye.
Dem ji bo Signor Armani hindik e. Gava ku cîhana rojavayî li dora salnameya Gregorî dizivire, avhewa bilind dibin û dadikevin, Armani bi serê xwe tevdigere. Ew sêwiranerê kêm e ku bi hêza ku wiya dike; em jê re bibêjin salnameya Giorg-orian, ya ku xuya ye bi lezek pir hêdîtir dimeşe, li derveyî modayê radiweste. Ev pêşandan carek din îfadeya yekjimariya bêkêmasî ya Armani bû: Wî modelên xwe yên nêr bi jinan ve girêdide, cotên bêkêmasî yên lihevhatî ku, belkî qedîfe ber bi lepê wî ve diçû û ji bo wê di nav cilê kokteylê de bi lûbek stûr ve hate xemilandin. Wê nîgara gerdûnek Armani da, ya ku bi ya me re paralel dimeşe, lê bi tevahî veqetandî.
Bê guman, cil ne ji gerstêrkek cûda bûn. Ew klasîkên Armani bûn, ramanên ku dirêj bûne û bi demê re hêdî hêdî hatine guhertin. Ji ber vê yekê cashmere, vicuña, û alpaca Armani îro nîşan dan, ku dişibihe yên 20 sal berê, guheztinên bêdawî hindik eşkere kirin, ku bi hûrgulî derbasbûna demsalan nîşan dide ku sêwiranerên din ew qas hişk pê dipejirînin. Ew ferehtir, di bedenê de kurttir hatin birîn, bi gelemperî ducar hatin qut kirin, û ketin ber pêvajoyên şuştinê yên ku rûyê qumaşan dişikand, tevahiyê nerm dike. Îfadeya din a demê.
Armani bi demê re eleqedar e? Di sala 2015-an de wî 40 sal di karsaziyê de pîroz kir, salek piştî 80-saliya xwe. Gava ku sêwiranerên din ji nû ve xebitandina şêwazên dîrokî ji bo afirandina cil û bergên nûjen nîqaş dikin, Armani di bingeh de dîroka xwe, demsal bi demsal ji nû ve keşif dike, klasîkên xwe paqij dike, ji paşeroja xwe pêşerojê diafirîne. Armani diyar kir ku ev berhevok, bi motîfên ku ji bakurê Afrîka û Deryaya Spî hatine hilanîn, û ji wêneyên William S. Burroughs ê bi cil û bergên qermiçî li derekê li Tangierê îlhama xwe girtiye, li ser rêwîtiyek bû. Rêwîtiyek nav Armani - rêwîtiyek hêdî, trênek nîvê şevê (şîn) berbi Giorgio.
Pêşveçûna nazik, hêdî-hêdî ku di pêşandanek Armani de diyar dibe -carinan gêj, lê li vir pirtir - pirsên berfireh û mezintir derdixe holê. Mirov çiqas bi rastî tiştek ji hev veqetandî û sal bi sal bi tevahî ji nû ve vesaz kirin dixwazin? Bi çi bihayê nûbûn? Ez guman dikim ku Giorgio Armani her yek ji berhevokên xwe bi tevahî nû dibîne, ku ji sifirê ve hatî xewn kirin. Ew cûdahiya di nav wan hemîyan de nas dike, her çend em nebin.