LONDON, 9 Çile 2016
ji aliyê NICK REMSEN
"Min nexwest ku ew bibe serhildanek paşîn," di pêşandana xwe ya Payîzê de bi gelemperî dijberê sazûmanê Matthew Miller got. "Min dixwest ku ew bêtir sofîstîke, biaqiltir be, li cihê ku hûn bi kulmekê li dinyayê naxin." Wî konsepta berhevokê rave dikir, ku wekî cûreyek hilanîna cerdevaniya kevn (ya ku, di encamê de, wekî ducaran tevdigeriya, ji ber ku Miller jî pêşniyar kir ku dewlemendiya rewşenbîrî ya nifşê heyî ji saziyên mirî tê talan kirin - rave dikir - ji ber vê yekê, dizî, paşê guleyek). Di heman demê de ravekirinek din a tevlihevkirina estetîkî ya wê demê û ya nuha jî hebû, lê hemî ew ji bo kincên ku di dawiyê de pir sade bûn retorîka tevlihev bû.
Çakêteke bombebarkirî ya qijikê ku li ser qapûteke hestî ya zîvîn a germkirî li xwe kiribû û bi pantolonên lihevhatî re di rêza pêşiyê de yek an du çavan dihejand. Lê dîsa jî xuyang nedihat serhildêr, ne jî bi taybetî sofîstîke û jîr. Ew bi tenê wekî tevliheviyek zexm ya cil û bergan tê xwendin. Heman tişt ji awira ku bi paltoyek ji hirî ya lûtkeyî ya bi şînahiya nîvê şevê hatî bihurandin jî rast bû - hêsan, çêkirî. Nirxên zelaltir ji kaniya Miller re, mîna ji nû ve kirina David Caravaggio Bi Serê Golyat li ser xendek qelandî, tenê zêde xuya dikir (Givenchy bi awakî xuya dike ku bazirganiya kincên rojê yên giran-çavdêrkirî-li-derveyî-rojane), li dijî şoreşgeriyê. . Bi awayekî îronîkî, di vê rêzê de kincên Miller çêtirîn bûn dema ku nerazîbûna di navbera mijara wî û cilê wî de herî mezin bû. Vê yekê kir ku meriv li ser berhevoka ku wî hildiberîne bifikire bêyî ku hemî sohbetên tevlihev ên li pişt wê çêbike.