MÎLAN, 18 Çile 2016
ji aliyê ALEXANDER FURY
Em bêdawî li ser felsefeyên modayê diaxivin, li ser xwestekek ku cil û berg di bingehek rewşenbîrî ya firehtir û tundtir de bi cih bikin. Erê, erê, rast, ew çakêt e. Lê tê çi wateyê?
Felsefeya modayê ya Gucci-wek pir her tiştî di gerdûna Gucci de- di 12 mehên borî de, ji tayînkirina derhênerê afirîner Alessandro Michele ve, rabûye. Basta ji bo seksî, ji bo xerabûna şêrîn ên salên rûmeta Tom Ford. Cilên Gucci cûda xuya dikin, ji ber vê yekê divê ramana li pişt wan jî cûda be. Gucci îro bi xîret referans dike fîlozofên mîna teorîsyenê Marksîst Walter Benjamin, ku wekî gotarek baş-bi hev veqetandî têne xaç kirin. Li paşpertoyê, Alessandro Michele jelekek Aertex, ku portreya Snoopy hildigirt, kişand. "Hûn dizanin," wî got, "Snoopy mîna fîlozofek e." Ew dibişirî.
Felsefeya Gucci îro di navbera Walter Benjamin û Snoopy de, di navbera çanda bilind û nizm de rûniştiye. Ku tu bi serê xwe difikirî û ne bi kenên xwe, ji Gucci ya berê, ya ku seksî û salên 70-î bû, û kêm kêm tiştek din têr dike. Benjamin di wê encamê de hîpotez kir ku dîrok ji hêla serketiyan ve hatî nivîsandin - ev yek girîng e, ez difikirim, ji bo têgihîştina ku Gucci di vê gavê de derbas dibe. Ji bo demekê, me tenê Gucci ya serketî ya Ford dît; paşê Frida Giannini. Niha, Michele. Dîrok tê dûbarekirin, di heman demê de hinekî jî ji nû ve tê nivîsandin.
Tiştê ku berhevoka mêran a Gucci ya Payiza 2016-an kir ev bû ku zemîna Michele ya sala çûyî nixumandiye. Ew ew, piçek pêşkeftî, lê ew bû ku rêgeza nû ya afirîner a malê piştrast bike. Ku, heke em rast bin, ne ew qas nû ye. Ew tenê guherandinek nû ya nivîsarek heyî ye. Di vê wateyê de nû ye ku moda bi gelemperî ev e - vejandina kêliyek ku bi ya ku tavilê berî wê berevajî ye. Baudrillard carekê ew wekî dînamîzma yekbûn û vezîvirandinê binav kir. Ew hêj ji hêla Gucci ve nehatiye vegotin.
Tiştê ku hatiye vegotin salên 70’î ye. "Salên 70-an ji bo min, ji bo marqeyê wêneya herî hêzdar e," got Michele. "Mark giyanek heye - û giyanê wê bi rastî ew celeb dema 70-an e." Ecêb e, wî dûv re jê re got "jet-set", ev tişta dawî ye ku hûn difikirin dema ku hûn hevrîşim û çîpên gemarî yên Michele dibînin, her çend kincên bi mebest qijkirî hinekî mîna kesek li ser çavên sor di wan de razayî xuya dikin.
Ew, bê guman, tenê perçeyek ji van berhevokên tevlihev û tevlihev ên Gucci ne - li kêleka kincên Lurex, kincên çermê mar, pêlên ku bi mirwaranan ve girêdayî ne, û şûşeyên rojê yên bi krîstal hatine pêçan. Zêdebûnek xemilandî ya ku ji we re nivîsan dişîne da ku hûn hemî tomar bikin. Dê kes wê li xwe neke - bi kêmanî, ne bi wê tevahîya bêkêmasî. Lê her kes dikare bi wê re têkildar bibe û têkildar be. Van berhevokan hatine sêwirandin ku ji hêla xerîdar ve ji hev werin kişandin, pêşandanên modayê wekî pêşniyarek balkêş a perçeyan ne ji estetîka dîktatorî, identikit. Tiştek di ya paşîn de tune ye, bê guman. Lê paşê, di nêzîkatiya Gucci de jî tiştek xelet tune. Ew bi tenê cûda ye. Felsefeyeke cuda, riyeke nû ya dîtina tiştan.
Lêbelê, ew pir Gucci ye, û balkêş Italian. "Schiaparelli piçûk," Michele bi qîrîn, çavek krîstal a neqişandî li yek perçeyê xist. "Ez li Walter Albini difikirîm," wî ji yekî din re got. Ne sêwiranerên Italiantalî yên ku tavilê di hişê xwe de diherikin jî ne. Michele bi fikirî got: "Şêrtîpek moda Italiantalî, malên mîna Gucci heye." “Me ji ya ku mirov difikire zêdetir heye. Di hişê min de ji arşîvê gelek tişt hene, lê ez naxwazim bibim girtiyê arşîvê. Ew her gav 'fikra' ya ku ez ji arşîvê heye ye. . . Fikra bîranînê, li şûna rastiya dîrokê. Û Gucci van rojana dîwarên wê tune - bê zayend, bê demsal, fermî û nebaş tevlihev. Li ser azadiyê ye. Û ev e, ez difikirim, çima ew qas mirov wê hêzdar dibînin, û belkî vê rastiyê paşguh dikin ku, wekî kincên kesane, Michele ne îcad, lê ji nû ve vejandin, vejandin û vejînê pêşkêşî dike.
Michele got: "Wê bigire, bike ya xwe." Ew bi min re, li ser cilan dipeyivî. Dikaribû bi xwe re, li ser Gucci bipeyivî.