PARIS, 21 Çile 2016
ji aliyê ALEXANDER FURY
Her demsal, eşkere bi dehan berhevokên Issey Miyake hene ku em, çapemenî, nagihîjin wan. Ew bandorên pir caran-dil ên rêza sereke di guhertoyên dilşewat de vedişêrin. Ew gelek pîlanan dikin, ji bo ku ew bi gelemperî ew qas baş têne zanîn, û ku pir caran piraniya firotgehên xwe dagirtin.
Dibe ku ew çêlekek dravê be, lê kêşeya tiştek ku li her derê ye wekî pêlên xweş ên Miyake - û, bi eşkereyî, tiştek wusa pir caran û bi hêsanî ji hêla sêwiranerên din ve tê referans kirin - ev e ku hûn bêzar dibin. Wek şêwekar û wek çavdêr. Ji ber vê yekê, meriv çawa bêyî xerîbkirinê ceribandin? Meriv çawa tiştek nû pêşkêşî dike bêyî ku nasnameya xwe winda bike? Pirsgirêk ev e ku sêwiranerê cil û bergên mêran ên Issey Miyake Yusuke Takahashi her demsalê mijûl dike.
Bi gelemperî, Takahashi ji pîlanan dûr dikeve - ku ev biryarek şehreza ye. Di şûna wê de, wî koleksiyonên kincên mêran ên malê di teknolojiya qumaşê û hestek hêsaniyê de peyda dike - etîka pilingan, bêyî pêçandin. Ji bo Payîzê, wî gazî pêşandan kir Neonomad, komek gîhaya zozanan a li dora pîstê ku nuwazeyek biyaniyan peyda dike. Ew hinekî spaghetti Western hîs kir, nemaze li dijî mîmariya betonê ya Palais de Tokyo, navendek sivîl a Frensî bi navek îlhama Japonî. Jixwe ew ji bo rêwîtiyê çawa ye?
Cil û berg bi xwe ji çandên cihêreng îlhama xwe girtiye - ew klîşeya moda kevn a roamînek çûyî' ku tevnên mongolî, siwarbûna hespan, çend cil û bergên ji bo mêran, û pantolonên bi sarouel, kurtenivîsa dîtbarî ji bo biyanîyan li hev dixe. Biçka "neo" di teknolojiya cilê ya navborî de derbas bû, di kincên porê hespê yên bibilind ên Takahashi de an qumaşên ku wekî bê qijik, aramker, fonksiyonel, sivik, şûştin, nehesin têne binav kirin. Hemî tiştên ku jiyanek nûjen a perîpatîkî dikare ji cil û berg bixwaze - nexweşiyên rêwîtiya hemdem, ku di yek gavê de têne çareser kirin.
Ez ne bawer im ku ev yeka herî baş bi jacquards jacquards of hespeals (zêdetir rojavayiyên) ku grafîkên wan dişibihe xêzên tama-derbazbûyî yên Ettore Sottsass an jî cil û bergên sitcoma ciwanan a salên 80-an Saved by the Bell, li gorî sofîstîkasyona çavan dişibin hev. Ez bi ya paşîn re rûniştim. Bi kincên kurt kurtên çîkal ên go-leztir jî derketinek ecêb bû (ji bo Payîzê, kesek?). Lê wênekêş Kenji Hirasawa dîmenên termokromîkî yên balkêş, ku bi wêrekî li ser kincên Takahashi hatî çap kirin, ne tenê rêwîtiyek psîkotropîk, lê hestek mirovê zindî di bin de da wan. Bi kincê fizîkî, bê guman, hewcedariyên wan jî. Ya ku di dilê vê berhevokê de balkêş bû.