MILAN, 18. JANUAR 2016
vum LUKE LEITCH
Mir ugefaang mat engem deier, beandrockend, immersive Projektioun vun engem Schnéi Bësch Schoss aus der Siicht vun engem an Rotatioun, dizzily. Um Soundtrack, Björk Björk-ed, mat all hir glorräich äthereschen Insistenz. Ware mir amgaang eng Aart vu Schnéi-Zoufall ze gesinn fir déi bescht vun der Abruzzo Schneider? Net esou vill. Dëst war méi vun engem Mëttegiessen Dagdreem, eng Alpine Projektioun vun niddereg Héicht bis héich an erëm zréck - alles ier Dir hannert Ärem Schreifdësch rutscht.
D'Kostümer waren schéin, op de Kierper skulptéiert, mat Taille héich gedréckt fir dat Ganzt ze verlängeren. Mir hunn ugefaang mat enger Suite vu Grauen, awer dunn huet d'Injektioun vum Wanderboot amplaz vu Stadschong op en Opstieg viru gewisen. D'Faarwen verréckelt - en Iwwergang vum urbanen an dat natierlechen - an e loden Häerzland vun deciduous Gréng. Et waren zwee aussergewéinlech Pelz vu monochromesche Schnëtt, déi an Herringbone gepflanzt goufen. Eise Mann war héich, awer nach ëmmer seng üblech Mustere beobachtet. Et war eng Zort Kënschtler Këscht an engem widderhuelende Beuys-meets-Alpine Hut, datt geflüstert vun ënnerdréckt Ambitiounen Kraaft sammelen.
Backstage Brendan Mullane skizzéiert d'Schichte vu Sandstralung an Iwwerdréckung, Zousatz an Subtraktioun, déi op dës Kleeder applizéiert goufen, fir hinnen hir Pentimento Déiften ze léinen. Brioni ass verwuerzelt an engem laang evoluéierten Formalismus, eng exquisite evoluéiert Mask vun engem Mann. Awer de Mullane testt d'Limite vun dësem Formalismus an entdeckt, wéi hien dat mécht, datt et nach ëmmer e puer onbekannte Territoiren huet fir duerch ze dreemen.