LUKE Leitch द्वारे
“हे अंतहीन आहे,” माझ्या सीटमेटने निरीक्षण केले. आणि ते 40-लूक फिनालेच्या आधी होते—काही उत्कृष्ट डिस्सेम्बल केलेले अमेरिकन स्पोर्ट्सवेअर आणि बरेच काही, आम्ही नुकतेच पाहिलेले माँटेज आणि मेलंजचे बहुस्तरीय मारास-मिश्र ऑर्गी—जोडप्यांच्या एका गॅल्वनाइझिंग गटाभोवती फिरत होते.
तर सुरुवातीपासूनच सुरुवात करूया. हा संग्रह मलिक सिडिबेच्या बामाको, माली येथील 50 आणि 60 च्या दशकातील नाइटलाइफच्या फोटोंपासून प्रेरित होता. ते अशा पिढीचे मनमोहक स्नॅपशॉट आहेत ज्यांचे स्वरूप स्थानिक परंपरेने आणि त्यानंतर जगभरात पसरलेल्या रॉक ‘एन’ रोल फिव्हरने आकाराला आले होते. हा सेट पन्हळी लोखंडाचा एक शैलीकृत शेंटी होता ज्यामध्ये हूड केलेल्या ब्युटी पार्लरच्या केस ड्रायरखाली काही काळ्या तरुणी विंटेज मासिके वाचत होत्या.
"हे खूप राजकीयदृष्ट्या चुकीचे आहे का?" माझ्या सीटमेटला न्याय्यपणे आश्चर्य वाटले. मारासने त्यांच्या नोट्समध्ये यिंका शोनिबरेच्या कोटाद्वारे पूर्व-तयार उत्तर दिले होते: “आज, कोणीही फक्त एक गोष्ट नाही. प्रदीर्घ परंपरा, राष्ट्रीय भाषा आणि सांस्कृतिक भूगोल यांचे अखंड सातत्य कोणीही नाकारू शकत नाही. भीती आणि पूर्वग्रहाशिवाय त्यांच्या वेगळेपणा आणि विविधतेवर आग्रह धरण्याचे कोणतेही कारण नाही. ” तथापि, कास्टिंग, मुख्यत्वे पांढर्‍या मॉडेल्सने बनलेले होते, तथापि, अनेक काळ्या आणि आशियाई चेहऱ्यांचा समावेश होता—मिलान सहसा ऑफर करते त्यापेक्षा कितीतरी जास्त. माझा अपात्र निर्णय — कारण ती माझी संस्कृती मारास योग्य नव्हती — या शोने सर्जनशील प्रेरणा आणि निंदक शोषण यांच्यातील सीमा ओलांडली नाही. आणि धावपट्टीवर विविधता प्राप्त करणे केवळ तेव्हाच मदत करू शकते जेव्हा कोणत्याही रंगाचे डिझाइनर, अगदी पांढरेही, त्यांचे कार्य एकत्र करताना मानवी सांस्कृतिक संहितेच्या संपूर्ण विविधतेचे आदरपूर्वक परीक्षण करण्यास मोकळे असतात.