Het is officieel. Mode's obsessie voor de lente is reizen - synoniemen raken inderdaad snel op om het nomadische, rondtrekkende, zwervende oog van ontwerpers te beschrijven. Er zijn er drie buiten werking, precies daar. Dat idee van onophoudelijke beweging is niet alleen een bron van inspiratie voor Kim Jones, het is een manier van leven. Hij is een man in de greep van reislust, een man die de afgelopen tien jaar meer dan 70 keer alleen naar Japan is gereisd, en nog veel meer.
Jones bijhouden is moeilijk. Het is passend dat hij de taak heeft om de herenkleding te ontwerpen voor Louis Vuitton, een huis waarvan de oorspronkelijke bestaansreden het idee van de reiziger was. Het is zelden wat, maar wat is de volgende stap met Jones, als het gaat om inspiratie. De scènes maken de naden.
Hoe komt het dan dat Jones voor volgend seizoen besloot niet te ontsnappen, maar terug te keren? Zijn Spring Louis Vuitton-show ging niet over reizen, maar over thuiskomen. Op typische Jonesiaanse wijze heeft dat geen betrekking op een enkele locatie, maar op een trio: Afrika, waar hij opgroeide; Londen, waar hij werd opgeleid; en Parijs, waar hij nu woont en werkt.
De laatste twee waren het duidelijkst: Afrika, de bron van luxueuze exotische huiden van krokodillen en struisvogels, op Masai geïnspireerde ruiten en een savanne-gebleekt, zandblind palet gedomineerd door buff, taupe en ecru (we zouden het beige); terwijl Londen de punk overgaf. "Er is altijd wel ergens een klein Londens verborgen plekje", zei Jones. Eigenlijk was er best veel. Jones is een fervent verzamelaar van punkmemorabilia - zijn horde van Vivienne Westwood en Malcolm McLaren's output uit hun Sex and Seditionaries-tijdperk is ongeëvenaard, waaronder menig museum - en hij maakte er goed gebruik van als referentiemateriaal voor de door bondage verbogen collectie van de collectie. broeken, D-ringen en hondenhalsbanden, zij het overtreffend in de Franse mode. Die halsband was overigens een Vuitton-stijl uit het archief, vaker gebruikt voor puppy's, de 'Baxter' genaamd.
Het waren die vreemde, anachronistische cross-overs die deze collectie echt maakten. Hoe zit het met Afrikaanse ruiten die tartan benaderen in die magere vastgebonden broeken? Of dat de gebruiksdetails van punk, voor Jones, verband hielden met het functionele aspect van Vuittons geschiedenis, de clips en sluitingen van traditionele onderbroeken. Een roze getinte bommenwerper in de puistige uitbarsting die kenmerkend is voor struisvogelleer, deed denken aan een oud gezegde: punk is als knijpende plekken. Behalve, als deze Vuitton-exemplaren zouden worden geperst, zou het in een spa in Champneys zijn. Dan is er het feit dat koffers werden aangeduid als "Plastic Peculiars" en het idee dat, eerlijk gezegd, het gecoate canvas van Vuitton een verheerlijkt (en erg duur) soort plastic is. Jones had ook het echte werk in deze show, pervy rubberen loopgraven geëtst met het LV-monogram en bedrukt met een menagerie van gemuteerde dieren die zijn gekrabbeld door de vrienden van de ontwerper en vroegere medewerkers Jake en Dinos Chapman.
Wat houdt thuiskomen in? Een vertrouwdheid. Hoewel je dit geen verzameling van de grootste hits zou willen noemen, deed het wel riffs en verwijzingen naar ideeën die Jones tijdens zijn ambtstermijn bij het huis heeft onderzocht. Die Chapman-afdrukken waren er één; de Afrikaan controleert een andere, gelanceerd bij zijn debuut vijf jaar na het seizoen, herwerkt vandaag maar nog steeds herkenbaar. Toen de zombie-dierentuin van Chapman vrij rondzwierf, was het over een Vuitton-monogram geïnspireerd op de originele blauwdruk voor het ontwerp, gemaakt in 1896 - de wortel van het monogram, net zoals Jones zijn eigen wortels verkende.
In feite was dat de reis die Jones ons dit seizoen besloot mee te nemen - down memory lane, die van hemzelf en die van Louis Vuitton. De tasvormen werden bewust uit de archieven getild - de Steamer werd een rugzak; een plunjezakstijl uit de jaren 70 genaamd Randonnee kreeg een nieuwe riem; de Valise-trunks waren uitgedost in springbok of een elektrischblauwe zebra. Het homecoming-element resulteerde in een show die misschien warmer aanvoelde dan het meest recente uitje van het label; zeker persoonlijker, wat onvermijdelijk is gezien Jones' connectie met de onderwerpen die aan de orde zijn. Dat gaf het een extra impact, aan het glanzende fineer van de aantrekkingskracht van het gezicht. Het gaf het een diepte, wat vooral lastig is als het gaat om onderwerpen die eerder zo grondig zijn uitgegraven.
De verwijzingen van Jones vandaag hebben niet zozeer de punk verheven als wel een nieuwe context gegeven. Het liet zien wat rebellie zou kunnen betekenen, in een luxegoederenhuis uit de 21e eeuw. Wenkbrauwen zullen worden opgetrokken, maar rebellie is niet de aanblik van de bordeel-kruippakjes, met veiligheidsspelden vastgezette kleding van punk voorgesteld als Vuitton-herenkleding, maar een ontwerper bood de vrijheid om ze te presenteren. In een steeds verzadigder wordend landschap van luxegoederen viel deze show daarom op.