door LUKE LEITCH
Zoals alle goede nachten doorgebracht met zweet doordrenkt door stroboscooplicht, was er zoveel gaande tijdens deze Kenzo-show dat het een uitdaging was om alles daarna terug te roepen, zelfs toen je euforisch de deur uit strompelde in de schittering van de ochtendzon.
Carol Lim en Humberto Leon gingen weer terug naar de jaren negentig met een clubleven hommage aan een collectie die leuk, leuk, leuk was om naar te kijken, vooral als je er toen bij was. Menig redacteur was bezig met 'Keep On Jumpin'' en 'I'll House You' terwijl ze ronddraaiden in Todd Terry's nano-set soundrack: die hedonisten bij WWD konden de aanwezigheid melden bij een aanzienlijk aantal van de 90- of zo jaren '90 nachten vermeld op de persnota's. Lim en Leon hadden de artiesten en promotors opgespoord die de flyers voor velen van hen produceerden, en de rechten veiliggesteld voor die naïeve, vroeg-digitale, extase-generatie-illustraties voor hun afdrukken.
De modellen verschenen in groepen, kliekjes van clubjongens die eropuit gingen in tribaal uitgelijnde suites van house-jungle-techno-trance-ready kleding. Er waren drie jongens in monochrome looks van baretten, windjacks en dansbroeken die op gekleurde leren loafers met rubberen zolen werden gedragen. Dan nog drie in blauw-limoen-looks van trainingspakken en sweats of shirts en jacks met korte mouwen, gelaagd over T-shirts met lange mouwen met logo-ringer en ribbreisels. Broeken met print werden laag naar de heup getrokken om zicht te geven op boxershorts met print die hoog tot aan de navel werden getrokken en onder ingestopte, horizontaal gestreepte ringer-T-shirts werden gedragen om als evenaar te fungeren. Acht-strepen laarzen met rits vulden gelijkaardige gestreepte breisels aan van het soort dat Paul Smith vroeger veel deed. Er was een raver-achtige Moschino-ness in de zeeppoeder-lettertype 'Brilliant' hoodies. Een jurk met een oogje en een geschulpte zoom en manchetten met dubbele rok in wat eruitzag als knapperig behandelde zijde-katoen-nylon, wit op wit ingesprongen met de indruk van een of ander ijscoupe-ijsje van een flyer, zag er slecht uit. Lim en Leon lieten kliek na kliek vallen, mannen na vrouwen, in een stormloop van blikken die het oog uitdaagde om synchroon te blijven, maar een haast was om te proberen in te houden.
Na afloop, tijdens een chill-out wake na de show door de modellen op de slordig gevoegde, gespoten, zigzag witte tegelbaan, dacht Leon: "Het is interessant, want Carol en ik hebben deze generatie meegemaakt en we wilden deze collectie om het nachtleven echt te vieren. Dus ik denk dat de manier waarop het is samengesteld deze moderne kijk op deze manier van kleden is. Ik denk dat er in de jaren '90 vrijheid was, we probeerden een beetje van dat gevoel van vrijheid vast te leggen. En het gevoel dat je een avond uitgaat met je vrienden en eruitziet als een roedel.”