Versterkt door een verontrustende, Tim Burton-achtige soundtrack, keert Consuelo Castiglioni terug naar de landingsbaan van Milaan met Marni herenkleding legde de ongemakkelijke, aangrijpende verbinding tussen jongens en de wereld van volwassenen vast.
Buitenmaatse kragen gespreid over vrijetijdspakken die zo uit de vakantiegarderobe van een oom uit de jaren zeventig hadden kunnen worden gepikt. Broeken, los of smal, waren vaak te kort - om beter te kunnen pronken met stevige, gemêleerde sokken en sandalen. Verschillende modellen grepen hun leren boekentas somber vast, alsof ze meer gewend waren aan skateboards.
Het had allemaal een naïeve charme die trouw was aan de eigenzinnige, retro-getinte esthetiek van Castiglioni. Ze omarmde codes voor werkkleding om dat niemandsland tussen vrije tijd en kantoor te verkennen: ze gebruikte veel Maytag-reparateurblauw of tinten die doen denken aan uniformen uit het Sovjettijdperk; het toevoegen van utility-zakken aan gekrompen blazers en het splitsen van pakmouwen aan boxy-shirts.
Op de een of andere manier slaagden de misselijkmakende kleuren, slungelige vormen en af en toe een flits van luidruchtige bloemenprints erin om te geleren, alsof ze wilden zeggen: de nerds zijn in orde.
45.46542199.1859243