Verkeerd weer speciale opdracht ‘Sentient Manifestation’ met concept, artistieke leiding & fotografie door Predrag Pajdic en tekst door J.L. Nash. Dit spookverhaal werd opgenomen op de oude begraafplaats van Porto, net naast de Wrong Weather-winkel. Alle kleding uit SS12 WW selectie : Armando Cabral, Stephan Schneider, Dries Van Noten, Wrong Weather, Common Projects, YMC, One-T-Shirt, L.G.R. en maartlab.
* * *
Terwijl hij zich een weg baande door de oude begraafplaats, nam hij de tijd om even te pauzeren om naar verschillende namen en data te kijken, bloemen en steenformaties aan te raken, totdat hij verderop, aan het einde van het pad, een gebouw zag. Niet dat hij het zich ooit zou herinneren, maar zijn hartslag versnelde en voetstappen werden lichter totdat hij de met licht gevulde ruimte binnenging. Een hoog plafond met serre-achtige ramen wierp licht over zijn schouders en hij ging op de grond liggen om te baden in de energie van de zon, zichzelf opladend tussen de schaduwen van de doden.
Het kan een paar minuten zijn geweest, het had een uur kunnen zijn, maar de tijd verdween rond dit portaal en toen hij zijn ogen opendeed, stond een weerspiegeling van zichzelf dicht bij hem en keek hem aan. Hij dacht dat hij in een droom was en schudde zichzelf, maar toen hij om zich heen keek, kon hij de deur niet meer zien waardoor hij naar binnen was gegaan, draaide zich om en probeerde te spreken.
Om te zeggen dat mij werd verteld door een oude zigeuner, laat op een avond toen het lamplicht flikkerde in de ogen van kinderen te lang van hun bed, dat ik je zou verwachten, zou een leugen zijn die bedoeld was om mezelf te distantiëren van het gebrek aan verrassing dat opdient op dit punt van herkenning. Maar hoe kon ik je niet kennen? Er is een deel van mij dat zich ongemakkelijk voelt en bang is dat je mijn blik zult vangen en me zult kennen, maar dat doe je al. Dat is het punt. Je kent me allemaal en hoewel ik graag de schoonheid wil zien waarin ik geloof, koester jij ook de lelijkheid die ik denk te verbergen. Heb ik munten gegooid, mandala's getekend; proberen de ondoden op te roepen of je stille weten op te roepen? Toen ik binnen deze muren stapte, overschaduwd door hun prachtige geschiedenis, heb ik door een of andere snode magie een scheiding van karakter gecreëerd? De vogels zijn stil en de wind is gaan liggen. Zelfs de zonnestralen stromen door de ramen naar binnen alsof ze in scène zijn gezet en je bent hier bij mij, een kinesthetische herinnering dat er misschien iets meer is en zo ja, verwacht je dat ik je koester, je voed? Ben jij de belofte van iets meer of gewoon een reflectieve roes, een positieve hallucinatie van wie ik denk dat ik zou moeten zijn?
Het vreemde van gevoel is dat het iemands intrinsieke potentieel voor het bereiken van verlichting belichaamt en totdat iemand met zo'n wezen of begrip wordt geconfronteerd, wordt elk concept van perfectie of zuiverheid of zelfs schoonheid ontsierd door de omstandigheden van het vlees en dit leven- staat. Hij dacht dat hij engelenvleugels zag vanaf de schouders van deze echo van zijn eigen gelijkenis en was zich ervan bewust dat de randen van veren verschroeid leken.
Naarmate ik me meer bewust word dat jouw adem mijn adem is, wil ik je omhelzen, vasthouden; eet je om je terug te brengen naar het deel van mij dat ik me normaal niet kan voorstellen. Misschien is het een zonde om een zieleneter te zijn, een onnatuurlijke voleinding, maar hier ben je; groter dan het leven, mijn bewijs van al het andere, vlees geworden en hoe dan ook, waar zou ik beginnen? Een daad van liefde. Wat nodig is, is een daad van liefde. Nog steeds geen geluid van de vogels en de lucht is hetzelfde als toen ik deze plek binnenkwam. Ben ik in een zacht, stil vagevuur? En zo ja, wanneer ben ik gestorven? Waarom weet ik niet of ik hier of daar ben en waarom klinkt mijn stem niet boven mijn hartslag uit? Ik heb je nodig om me te vertellen, met me te praten, aan me te onthullen, alles behalve geen woorden komen over mijn lippen en duizend vragen vallen weg als ik zie dat het meest perfecte deel van mij vrij gescheiden bestaat, maar nog steeds met een onzichtbare, navelstrengverbinding, ik voel het. Ik begrijp jou.
Als je met je ziel in een vreemd tijdportaal wordt geconfronteerd, zorg er dan voor dat je ter voorbereiding duizend vragen hebt om te stellen; zorg ervoor dat je ze hebt geoefend totdat ze stilzwijgend zijn, want het is waarschijnlijker dat op het moment dat perfectie en schoonheid - de meest ware perfectie en schoonheid, dat wil zeggen die van jezelf, te zien zijn, je overweldigd zult worden door liefde. Alles wat leeft of dood is, ruikt naar de zoetste frangipani's, de zachtste rozen of de rand van de bijenkorf van een honingbij en je vergeet je vragen.
Bij het aanbreken van dit besef van je volmaakte perfectie, je almacht, je kracht. Ik hunker naar je, ik ben leeg zonder jou en we moeten nog spreken. Jij met je verkoolde vleugels en ik met mijn nog niet geleefde leven. Ik hou van je, mijn ziel, mijn hartslag. Ik hou van jou.
De geur van zijn eigen schoonheid is zonder twijfel het enige dat zijn zintuigen overweldigde en zijn hartslag versnelde toen de vleugels van zijn ziel hem omhulden, terwijl de hartslag van zijn moed sterker werd en de textuur van al het potentieel dat hij droeg, streelde zijn vlees totdat er geen onderscheid meer was in gevoel tussen hen twee.
* * *
Een exclusief redactioneel/verhaal in opdracht van Wrong Weather.
Met Edir & Hugo Rodrigues van Elite Lissabon
Assist van Christina Miguel & Darius Meibodi
Concept, artistieke leiding en fotografie: © Predrag Pajdic, 2012
Tekst: © J.L. Nash, 2012
