Op zichzelf was er niets buitengewoon excentrieks aan de kleding die bestond uit: Maison Kitsuné de nieuwste herencollectie. Je zou zelfs kunnen beweren dat stukken als de micro-visgraat-mac, pin-dot-kostuum en perfect passende witte jeans getuigden van een fijner afgewerkt en aantrekkelijk gepolijst aanbod dan ooit. Maar tegen een surrealistische met objecten gevulde woestijn - een enscenering bedacht door Pierpaolo Ferrari - verschoof de collectie naar een ander register en de wendingen namen het over. Nu waren de uitblinkers een combinatie van een werkkledingjas en -broek in korenbloemblauwe moleskin, een gestreept en gepixeld bandanapatroon, op-art-achtige jacquardbreisels en het quasi-sardonische T-shirt met de tekst 'Ik heb Kitsuné nodig om me gelukkig te maken'. Behoefte is relatief.
Maar wat zo goed werkt aan Maison Kitsuné als kledinglabel (omdat het ook een platenlabel is en, in toenemende mate, een mini-imperium van winkel annex cafés), is hoe jongens gemakkelijk kunnen vaststellen welke stukken op hun boot drijven. En terwijl het merk groeit, behoudt het zijn cultstatus, waarschijnlijk omdat kinderen het instapmodel kopen, terwijl bankiers hun weekendgarderobe vullen met de linnen jas omlijst met een varsity-kraag, of de Japanse indigo-geverfde teddytrui en korte broek.
Voordat Gildas Loaëc deze items en meer uitzond, legde hij uit dat het thema van dit seizoen de woestijn van Parijs was, een dichotome dubbele verwijzing naar hoe de stad in de zomer opklaart, en naar de Saharaanse Toearegs die bekend staan om hun geverfde blauwe textiel. Loaëc keerde keer op keer terug naar hoeveel hij en partner Masaya Kuroki de voorkeur gaven aan zachte stoffen (truien met badstofkraag) en een lichte touch (een popeline-safarijack). Op een extra gedragen sweatshirt stond het woord Doux (Frans voor zacht) in hoofdletters. Maar ondanks al het geanimeerde gepraat sprak de collectie genoeg voor zichzelf.
48.8566142.3522219