Elk seizoen definieert Juun J een brandpunt waar omheen draait. In 'Middy' ging het minder om de denim die hij aankondigde dan om het verkennen van andere dunner wordende menisci: sportkleding en maatwerk; volumes en vlakken; geslacht bifurcatie. De androgyne blonde pixie-snit wees op de laatste en benadrukte een evolutie in zijn overtreffende trap mannelijke idealen.
Er was een duidelijke oproep aan zijn vrouwelijke kant, sterker dan ooit tevoren. Blending bracht een groot aantal transformeerbare hybriden tot leven, zoals broeken die openritsen om het onderste deel van een jas te onthullen, wat suggereert dat het een jumpsuit is of een canvas en denim mackintosh gelaagd over een jas. Het kleurenpalet van zwart, denim en wit werd bepaald door de materialen.
De blijvende indruk was dat J. terugkwam op tweedimensionale overwegingen. Lijnen werden beschouwd als in tegenstelling tot kubussen, wat leidde tot hun vervorming - of het nu door een opengelaten ritssluiting was om een contrasterende binnenlaag te onthullen of als de smeltende strepen van een licht gebreide trui. Zelfs op boxerjacks heeft het volume dat de Juun J-woordenlijst is gaan belichamen, het idee van langere lijnen op een laag pitje gezet. Ontdaan van hun mouw, dit was beter zichtbaar. De broek viel recht van de heup af, soms gedetailleerd als een matrozenbroek, het been werd gebundeld door het gewicht van de stof en brak bij de wreef. Naar aanleiding van dit idee viel een gecoate denim blouson mooi, en dit visuele effect zette zich voort op de broek als een bijpassende smokingstreep.
Het einde van de show waren allemaal witte silhouetten, wijde mouwloze vesten en afgekorte shorts. Ze spraken over vloeiend zelfvertrouwen, een proto-Ziggy-gevoel dat ontsnapte aan de behoefte aan etikettering. Witte denim – meestal een nee-nee, vandaag een ja graag. De nieuwe pagina van het Juun J-verhaal begint met deze eerste regel.
48.8566142.3522219