Interview Magazine presenteert september 2016 Issue met Willow en Jaden Smith fotografie door Steven Klein gestyled door Karl Templer, we gaan enkele fragmenten presenteren van Pharrell Williams geschreven woorden voor Interview.
Broers en zussen worden nu gepresenteerd als een nieuwe Fashion millennial Icon, die wordt gedragen door de meest verfijnde en trendy merken.
Op het Met Ball van dit jaar in mei verwelkomde onze vriend, Interview-alumnus André Leon Talley Willow en Jaden Smith op de rode loper door hen enthousiast de toekomst van de mode te verkondigen. We zijn het toevallig met hem eens - en niet alleen omdat de twee tienerkunstenaars een ernst en algemene, maar ook gender- non-conformiteit uitstralen die toevallig overeenkomt met de huidige smaak van de mode-industrie - we geloven dat de kinderen en naamgenoten van Will en Jada Pinkett Smith de toekomst, en we zouden de claim niet eens beperken tot alleen mode.
Om te beginnen, zullen we in de toekomst zo gemakkelijk onderscheid kunnen maken tussen kunstenaar, ontwerper, model en performer? En zullen die differentiaties er überhaupt toe doen? Zal verschil de grote fusie tegenhouden? Of zullen industrieën - of het nu mode, muziek, films of technologie is - nog uitgebreider integreren dan ze nu zijn? Misschien heeft de Boeddha in de toekomst gelijk gehad en zal alles één zijn.
Als we op weg zijn naar toenemende intersectionaliteit en veelvoud, zijn de nieuwe prins en prinses van Calabasas inderdaad de voorhoede. Tussen hen hebben Jaden, 18 en Willow, 15, meer koppeltekens in hun beschrijvingen dan morsecode - die ze waarschijnlijk spreken: artiesten, acteurs, ontwerpers, ondernemers ... Ze vinken zoveel vakjes aan dat ze er eigenlijk een paar presenteren raadsels (en niet alleen de opzettelijk cryptische koans waarin ze vaak op sociale media spreken).
Misschien passend voor een paar avatars van een ingewikkelde en misschien meer genuanceerde toekomst, zijn de Smith-kinderen een matrix van schijnbare tegenstellingen. Ze zijn allebei op de manier geboren, en wakker geboren. In gesprekken en op hun mediastreams zijn ze intens betrokken, gewetensvol en toch volkomen verwijderd - zwaar in de problemen in deze straten, maar diep vanuit hun gated community. Persoonlijk, althans tijdens interviews, zijn ze onmiskenbaar aanwezig, zelfbewust, maar lijken ze op de een of andere manier altijd afstandelijk. Ze zijn al bijna hun hele leven enorm, internationaal beroemd, en toch blijven ze, nou ja, raadsels.
En meer nog dan hun Billboard-hits, meer dan hun blockbusterfilms, meer dan de merkambassadeurs en kunstprojecten, het is waarschijnlijk deze merkwaardige projectie, hun volkomen ondoorgrondelijke publieke personae, die het meest verleidelijke aan hen blijft. Alleen of samen lijken de twee net zo onwankelbaar als Siddharthas - vooral misschien, maar op de een of andere manier schijnbaar onaangetast door de roddels op de grond, alledaagse zorgen. En als ze een beetje utopisch kunnen klinken in hun verbeelding, zij het enigszins surfer-dromerig in hun syntactische kronkels, is het dan niet best cool dat ze de wereld willen veranderen?
Wat zeker lijkt aan deze projectie, is dat ze doelgericht is - misschien verpakt in een mille-feuille van ironie en zelfbewustzijn, maar niet toevallig. Toen Jaden een paar dagen voordat hij voor onze dekmantel ging overvallen een willekeurige paparazzi-hinderlaag in een plaatselijk winkelcentrum in een geïmproviseerde fotoshoot veranderde, leek hij spottend, schertsend (of liever, dodelijk ernstig, volgens zijn gezichtsuitdrukking) eigenaar te worden van zijn publieke imago, de foto's van de paps taggen met zijn imprimatur. 'Je kunt geen foto van me stelen,' leek hij te zeggen. "Uw verspreiding van mijn imago, evenals de constructie en creatie ervan, zal ik op mijn voorwaarden toestaan." Het was ook de grappigste/raarste toe-eigening van het beroemdheid-industriële complex in lange tijd.
Een paar dagen later speelde Jaden, die speelde in de remake van The Karate Kid uit 2010, evenals in The Pursuit of Happyness (2006) en After Earth (2013) met zijn pops, en meer recentelijk speelde hij Marcus "Dizzee" Kipling op Baz Luhrmann's The Get Down op Netflix, verscheen op het podium in Madison Square Garden om een beetje te rappen met zijn vriend Justin Bieber. Diezelfde maand, voor zijn 18e verjaardag, bracht Jaden een nieuwe track uit, "Labor V2". Willow, die haar filmdebuut maakte in 2007, samen met papa in I Am Legend en platina behaalde met haar eerste single, "Whip My Hair", bracht in 2015 het album Ardipithecus uit. Als deze twee een indicatie zijn, zal in de toekomst misschien iedereen alles zijn, al is het maar voor even. Zoals ze hun vriend Pharrell vertellen, zijn ze nog maar net begonnen.
PHARRELL WILLIAMS IS EEN 11-TIJDE GRAMMY AWARD-WINNENDE OPNAMEKUNSTENAAR, PRODUCER EN songwriter.
Bron: interviewmagazine.com