door NICK REMSEN
Telfar Clemens - van het semi-gelijknamige label Telfar - is iets op het spoor. Het is niet dat zijn metier is veranderd; hij staat bekend om het produceren van androgyne basics met wendingen. Het is alleen dat, na de show van vanavond, zijn specifieke benadering opwindend opwindend aanvoelt.
Clemens heeft deze roofvogelachtige focus die is gebaseerd op de meest realistische realiteit, en die straalt, vergeef de woordenstroom, door overdaad en onzin met laserprecisie. Of zoals hij het zegt: "Dit is geen mannen, het is geen vrouwen, het is niet alleen sport, het is niet alleen streetwear, het is niet alleen casualwear. Het is kleding." Anderen doen runway-versies van democratische, alledaagse kleding, maar er zijn onmiskenbare trucs duidelijk. Op de een of andere manier doet deze ontwerper ze ook, maar zonder gimmick.
Voor de lente waren die kleding supereenvoudig, maar ze knoeiden met conventies en kwamen in een palet van wat Clemens 'Old Navy' en 'Martha Stewart'-kleuren noemde (middenblauw, mandarijn, limoen) afgeleid van verfchips die waren gepikt van Home Depot. Het begon met een poloshirt, dat Clemens ofwel omkeerde om een voorkant met boothals te creëren, of waarvan hij de achterkant operatief verwijderde en bh-bandjes toevoegde. De ontwerper zei: "Het poloshirt komt uit alle verschillende lagen van de bevolking - van echt, heel laag tot hoog. Van golf tot, je weet wel, bijna vluchteling. Het is universeel.”
Ze waren uitstekend. Net als nepvesten, met V's met diepe knopen die elkaar bij de navel ontmoeten en niet helemaal aan de zoom. “Een faux pas!” riep Clemens blij uit. Net als een trainingsbroek met varsity-strepen of segmenten op de knie. De enige branding was het eigen semi-industriële logo van Telfar (het lijkt een beetje op dat van het oude tennismerk Sergio Tacchini), dat soms helemaal was geborduurd om de manier na te bootsen waarop, laten we zeggen, Ralph Lauren een corduroy zou maken met wilde eenden of walvissen of wat dan ook. Jij. Een zwempak/bodysuit uit één stuk, gedragen door een man, bracht de contextuele verwijdering naar een racier maar net zo interessant niveau. Wat Clemens suggereert, is dat de fundamentaliteit van kleding - en zijn inversies, deseksualisering en ultieme directheid - de toekomst is, volledig ontdaan van vooraf toegewezen noties. In zekere zin is die houding bijna anti-mode, maar het is een ademtocht, of zelfs een knaller, van frisse lucht. Telfar verkoopt geen hoodie of T-shirt met een hype-merk. Het verkoopt de overtuiging dat het elementaire nog steeds ruimte heeft om te worden verschoven, en die belofte voelt extreem modern aan.
Ook het vermelden waard: Clemens tikte de Olympiërs Tori Bowie (atletiek) en Miles Chamley-Watson (schermen) aan om in de show te lopen. “Je zag ze op tv, en nu doen ze dit. Het is onverwacht', zei hij. Hij veranderde zelfs de manier waarop het publiek in het algemeen reageert, dat wil zeggen via applaus. Zijn show werd afgesloten met een gechoreografeerd klappend squadron, wat leidde tot een luid gejuich van het publiek. Geval in ultieme punt: Clemens neemt het alledaagse en remastert het. Dat is zijn missie. Hij verwoordde het het beste: "We kijken wat er voor iedereen beschikbaar is en maken het speciaal."
vogue.com