door NICK REMSEN
Patrick Bateman, Gordon Gecko, Bernie Madoff - allemaal Amerikaanse psycho's op zich, fictief of echt. Het waren die mannen waar Kerby Jean-Raymond naar uitkeek met Pyer Moss' Spring-uitje (de shownotes noemden het zelfs een "samenwerking" met Donald Trump en Madoff). Na een stormachtige herfstshow en veel pers, hadden Raymond en zijn team aardig wat waar te maken, zo niet te overtreffen, met de line-up van vandaag; en dat deden ze.
Een koor van sopranen, gezeten voor kassa's, barstte in gezang uit voor een kippenvel-opwekkend optreden van Cyrus Aaron en Austin Millz, terwijl de eerste de geïnstitutionaliseerde onderdrukking aan de kaak stelde in een stuk dat bijzonder resonerend aanvoelde op de hielen van een hete, bloedige zomer gekenmerkt door de dood van Philando Castilië, Alton Sterling en anderen. Het stuk van Aaron zette de toon voor een show over privileges en macht, over die, zo vaak roofzuchtige, weinigen die de overhand hebben in de wereld (Jean-Raymond noemde ook Jack Nicholson in Chinatown en Michael Douglas in Falling Down ). De integratie van performance en showkleding verliep opmerkelijk naadloos; toen hem werd gevraagd over het trouwen met de twee, antwoordde de ontwerper: "Ik doe wat eerlijk is voor mij. Soms pakt het goed uit, soms pakt het slecht uit, maar wat maakt het uit?”
Hier was het onmiskenbaar goed. Kleding werd gekenmerkt door bekende motieven van rijkdom, het soort dingen dat in een film wordt gebruikt om ons te telegraferen dat iemand bankier is voordat we hem ooit hebben horen spreken: krijtstrepen, manchetknopen, colberts met dubbele rij knopen. Die codes werden herwerkt en gerestyled tot een onhandig, sportief effect. Broeken van keperstof werden getoond met toppers in Perfecto-stijl erin, en het handjevol afbeeldingen voelde mooi doelgericht aan; een satijnen coachjas met de tekst Please Speak Only to My Attorney was een bijzonder hoogtepunt.
Elders werden grote, bootleg gouden horloges over hemdsmouwen gedragen, en modellen droegen geweldig schoeisel van Yeezy-schoengoeroe Salehe Bembury. Nikes en Doc Marten oxfords kwamen ondergedompeld in een lijkwade van dikke, hemelsblauwe siliconen, ruwweg getrimd rond de buitenranden van de zool. Die dienden als een krachtige metafoor voor ankers 'waar we allemaal in het leven mee te maken hebben', bood Bembury aan, 'zowel financieel als anderszins, die ons doen vastlopen'. Hoewel er op dit moment geen plannen zijn om de stukken te produceren, was het niet minder gemakkelijk om je voor te stellen dat ze een leven in de detailhandel zouden hebben; Bembury zelf wees op de recente voorkeuren van de schoenenmarkt voor grotere buitenzolen.
Meer dan alleen een veroordeling van mannen als Madoff en co., de viscerale show van Jean-Raymond vandaag diende als een zeer draagbare manier om een neus voor hun soort te maken; hij ging zelfs zo ver dat hij midden in zijn arrestatie een afbeelding van Madoff afdrukte bovenop een overhemd met krijtstreep. Hoevelen van ons zijn bereid een button-down te dragen met de beeltenis van Bernie, zelfs ironisch genoeg? Dat staat ter discussie, maar de zaak van Jean-Raymond en zijn nieuwste collectie waren allebei overtuigend.