Kleding wordt echt genderloos door degeneratie door John Galliano voor Maison Margiela Ready To Wear Fall/Winter 2019 Paris.
"Swan Lake" zwol aan uit de sprekers tijdens de show op woensdag toen een coed-cast van modellen paradeerde met een schat aan innovatief maatwerk, gecombineerd met prints en textuur.
John Galliano had het bij het verkeerde eind bij het bespreken van zijn herfstcollectie voor Maison Margiela. In de meest recente aflevering van zijn 'Geheugen aan...' podcast waarin hij door de inspiraties en processen loopt die in elke collectie gaan, sluit hij af met een heerlijk klinkende oneliner. “Het gaat niet om het eindproduct. Het is de reis.”
Natuurlijk is de reis van verkenning, ontdekking en realisatie essentieel, vooral voor een echte creatieveling als Gallliano. Maar dit is mode, en het eindproduct is kleding. Hoe ze er aan de finish uitzien, is van groot belang, in ieder geval voor degenen die geïnteresseerd zijn in commerciële levensvatbaarheid. Galliano's waren voortreffelijk - krachtig en prachtig bewerkt in het gecompliceerde minimalisme dat hij ontwierp uit de duizelingwekkende zintuiglijke overbelasting die zijn uitstapje naar decadentie markeerde in zijn Artisanal-collectie van januari.
In plaats van meerdere seizoenen te blijven nadenken over decadente overvloed, zoals zijn m.o. met motieven uit het verleden versnelde Galliano het proces naar een oplossing. In de podcast vertelt hij over het onvermijdelijke pad van decadentie, van overprikkeling naar verval in een zoektocht naar de authenticiteit die Millennials zoeken. Door degeneratie kunnen materiële zaken worden teruggebracht tot hun pure kern, en dat was zijn insteek hier. Heb het?
Dat is niet alles. Op de soundtrack stond 'Swan Lake'. Dat deed Galliano ook in zijn podcast, hoewel je, afgezien van een paar elementen, geen idee zou hebben zonder zijn verbale Cliff Notes. (De meest voor de hand liggende connectie: een zachte witte jas, geïnspireerd op de kenmerkende handtas van het merk en overgoten met een badmuts-achtige affaire, gedragen door een man als onderdeel van Galliano's genderneutrale kruistocht).
Waar de collectie echt over ging: prachtige kleding met een hoge rente die, bevrijd van de kakofonie van de overdaad van couture, trots pronkte met hun meesterlijke constructies.
Vaak omvatte dit kleermakersstiksels, die dienden als decoratief element en een herinnering aan de superieure vaardigheid die betrokken was bij het maken van deze kleding. Een groot deel van de line-up was donker, zelfs somber, met een vleugje Yohji-invloed in stevige silhouetten gemaakt van klassieke tweeds, washandjes en visgraatpatronen voor heren.
De nadruk lag op het silhouet, en die gedeconstrueerde-gereconstrueerde manier waarop Galliano een flanellen jas in een jurk of een rijbroek in een bustier en rok verandert.
Maar het ging ook om de transformatieve mogelijkheden van specifieke constructie-elementen: de manier waarop de schuine schouder van een zwarte vilten Crombie-jas een taps toelopende koepelvorm creëerde; of hoe een mouw in een contrasterende stof en overdreven proporties, langer en voller dan verwacht, jassen en jacks transformeerde van klassiek in mode; of de manier waarop een stof uit het linkerveld een bekende stijlfiguur naar een nieuwe plek bracht. Een onbekend zwart pufferjack? Je wedt, in gewatteerde chiffon over witte watten, gedragen over een zwarte Mackintosh-jas.
Toch was deze collectie niet alleen voor de nuchtere set. Sommige looks zorgden voor grote contrasten, een motief dat met discretie werd geïntroduceerd in een schoonheid van een jurk, zwart neopreen aan de voorkant en geborduurd grijs kant aan de achterkant. Het punt: de traditie destabiliserend, en Galliano ging all-in door levendige bedrukte panelen aan te brengen met een warmroze flamingo (beweeg over, jij haute blauwe poedels) aan de voorkant van een visgraatjurk en de achterkant van jassen en jacks. En wat is er traditioneler dan een Harris tweedjas voor heren? Alleen Galliano hakte het in een kort, boxy jasje, het met flamingo's versierde achterpaneel paste bij een strakke jacquardbroek en leren laarzen, en werd gedragen door een man in Galliano's gendervrije universum.
De algehele stemming was krachtig kalm, maar daarbinnen plaagde Galliano, waarbij hij de kleding en zijn publiek soms tot het hoogtepunt van hectiek bracht. Men kan zeker meegaan in zijn zoektocht naar authenticiteit in decadentie; niemand is deskundiger dan hij in diepe gedachten over modeoverpeinzingen. Of je zou gewoon de sensatie kunnen voelen van het vinden van die perfecte jas om volgend najaar te kopen en voor altijd te hebben. Hoe dan ook, de reis van Galliano en het eindproduct zijn zeker de reis waard.