In de dagen voorafgaand aan de Marni-show leidden Francesco Risso en zijn team fittingen voor 400 mensen. De modellen kregen de nieuwe lentecollectie, terwijl de artiesten en gasten van de show upcycled katoenen kledingstukken droegen die met de hand beschilderd waren met kleurrijke strepen. Mijn roze en witte kampshirt was genummerd 219 van 800, en mijn broek 218 van 800; beide werden genaaid met een grote patch met de tekst Marniphernalia: Miscellaneous Handpainted Treasures. Risso raakte ontmoedigd door de digitale focus van het werk tijdens de lockdowns. Zijn idee, zo legde hij uit, "was om terug te gaan naar de praktijk van wat we doen, namelijk kleding maken voor mensen, één op één." Hij zei dat het proces net zo belangrijk voor hem was als het eindresultaat.
DE EXTROVERE TENDENS VAN STREPEN
Maar o, wat een eindresultaat. Het hele seizoen hebben we gewacht op een ontwerper die klaar was voor het harde maar noodzakelijke werk om de afgelopen anderhalf jaar pandemie en raciale gerechtigheid aan te pakken. Die de veranderingen erkende die de wereld heeft doorgemaakt in ons wederzijds isolement, en op zijn beurt de manier waarop ze dingen doen veranderden. Die ontwerper was vanavond Risso, en wat hij bedacht was niet zozeer een catwalkshow als wel een mode-happening.
Zijn medewerkers waren talrijk: Dev Hynes was verantwoordelijk voor de muziek, de dichter Mykki Blanco deed een spoken word performance en de zanger Zsela werd vergezeld door een hemels klinkend koor. Op de programmanotities deelde Babak Radboy, bekend van zijn werk met Telfar Clemens, de creatieve richting. De cast had de raciale diversiteit, lichaamsinclusiviteit en genderfluïditeit die de norm is geworden in Telfar's New York. "Eindelijk werd Milan wakker", zei een collega op weg naar buiten.
Het aankleden van het publiek stond centraal in het concept. Door ons op één lijn te brengen met de modellen, hielp het om het cruciale punt te maken dat Risso heeft opgepikt dat anderen hier niet hebben: dat authenticiteit belangrijker is dan ambitie in 2021. En als dat niet zo is, dan resoneert het zeker meer. De twee hoofdmotieven van de lentecollectie waren strepen en madeliefjes. “Strepen worden sterk geassocieerd met richting, waar madeliefjes een nieuw begin en veerkracht zijn; het zijn banale concepten, 'zei hij. Maar in een palet van blauw en geel waren ze niet saai.
De modellen navigeerden door een spiraalvormige opstelling voordat ze de cirkel omkeerden op een centraal podium, en droegen slinky bias-jurken met grafische rugbystrepen, blazers met kleurblokken, poncho's met Bretonse strepen, gemakkelijk geweven kaftans en ruige vesten en sjaals, waarvan er één werd gemodelleerd door Risso zelf: alledaagse kleding met gevoel voor de hand. En toen kwamen de madeliefjes, die excentrieker aanvoelden: naïef geborduurd op kenmerkende Marni-vormen, intarsia'd op trompe-l'oeil-breisels en op de opvallende laatste look, met de hand geschilderd op een T-shirtjurk tot op de grond.
"Ik bleef aan sport denken, niet omdat de collectie in de details naar sport verwijst, maar vanwege de manier waarop teams werken - die unie", zei Risso. “Wie is uiteindelijk onze trainer? Het is onze hartslag, het synchroniseert iedereen.”
Terwijl de modellen tijdens de finale om de menigte cirkelden en Szela Dev Hynes' ontroerende originele compositie "Guide You Home" zong, barstte het publiek in applaus uit. Het ging een tijdje door. Risso kreeg de reünie waar hij op wachtte. En wij ook.
Alessio Costantino @askmeaboutdogs