Oliver Spencer heeft op zaterdag 7 januari de AW17 Catwalk Show aangekondigd.
Oliver Spencer heeft grote ontwerpen in de Canadese herenmodescene. Met een buitenpost in de wijk West Queen Street West in Toronto, die in 2010 werd geopend, voelt de 47-jarige ontwerper dat onze stijlbewuste jongens klaar zijn om nog meer van de zoete gevoeligheid te omarmen die hij uitdeelt. Spencer staat te popelen om meer Canadese winkels te openen, waarschijnlijk te beginnen met Montreal.
Dit is een allesomvattende ASF-visie; wordt alleen weergegeven wanneer een niet-ondersteund artikeltype in een ASF-dropzone wordt geplaatst
De sluwe mode-ondernemer, afkomstig uit Coventry, Engeland, begon kleding te verkopen vanuit een kraam op Portobello Road in Londen terwijl hij nog op de kunstacademie zat. Gefrustreerd door het leerproces dat hij tegenkwam, besloot hij het heft in eigen handen te nemen en twee jaar later opende hij zijn eerste winkel. Hij geeft toe dat het een worsteling was tot de dag dat een stylist binnenkwam en een vest kocht voor de film Four Weddings and a Funeral. Plots kwamen de zaken op gang.
"Je hebt dat beetje geluk nodig", zegt Spencer.
Geluk, visie en gedrevenheid hebben allemaal bijgedragen aan het succes van zijn gelijknamige label, dat hij in 2002 oprichtte. Spencer is vastbesloten om met zijn merk een lifestyle-verhaal te vertellen en noemt het belang van bakstenen en mortel voor de detailhandel, ook al is online verkoop een stijgende; tijdens de show op London Fashion Week afgelopen september werkte het merk samen met het app-platform Vero voor een shoppable catwalk-ervaring.
Spencer was onlangs in Toronto om met zijn waren te pronken, en ik sprak met hem in The Drake Hotel om te praten over zijn kleding, het verschil tussen mannen in Toronto en Montreal, en hoe ze zich in de toekomst allemaal zullen kleden.
Nu mode zo'n geweldige barometer van onze tijd is, hoe denk je dat wat er politiek gaande is in Noord-Amerika en het VK zich zal vertalen in de manier waarop mannen zich willen kleden?
Ik merk altijd dat in tijden van recessie mannen zich echt gaan kleden en meer aandacht besteden aan hoe ze eruitzien. In 2008 was er een enorm keerpunt voor herenkleding in het algemeen. De jaren negentig waren gewoon verschrikkelijk voor kleding, en de vroege jaren 2000 waren ook een woestenij. Het enige waar ik het internet voor kan loven, is dat mannen naar dingen begonnen te kijken. Ze begonnen vragen te stellen over wat ze droegen en waar het was gemaakt. Mannen investeren graag in stukken. Ik vind het leuk om het soort kleding te leveren dat een man naar een kledingkast kan gaan zonder zelfs maar na te denken over wat hij gaat dragen, omdat deze stukken automatisch zijn beste vrienden worden. Het spreekt de klant aan en het is blijvend. Dat is echt belangrijk. Als je mannen daar eenmaal aan verslaafd raakt, zullen ze voor altijd bij je blijven.
Zoveel stijl is houding en de man die de kleding draagt, laat het silhouet echt werken. Wat ik zo leuk vind aan wat je doet, is dat het zo eclectisch is.
Dat is het punt. Ik vertel niet iedereen dat ze in een Oliver Spencer-uniform naar buiten moeten lopen. Ik denk dat ze Oliver Spencer met andere merken zouden moeten dragen en het op hun eigen manier zouden moeten aankleden. Ik hou van individuen. Ik wil dat die stijl tot uiting komt in het karakter van mensen, in de vorm van mensen. Ik ontwerp voor wat ik leuk vind en hoe ik me voel, wat me niet per se een geweldige ontwerper maakt. Ik ben niet zoals de geniale ontwerper Harley Hughes, hoofdontwerper bij McQueen en daarvoor hoofdontwerper bij Margiela. Hij ziet er niet uit als een McQueen-klant en hij draagt geen McQueen. Maar deze man gaat elk seizoen op pad en ontwerpt deze geweldige collectie.
Fragmenten van theglobeandmail.com