Zoals het blijkt, Shia LaBeouf is geen volslagen krankzinnige persoon - hij is precies wat er gebeurt als die irritant pretentieuze man die je op de universiteit haatte / gedateerd had, beroemd wordt. In een verrassend serieus - maar niet minder gekmakend - gesprek met Interview tijdschrift , haalt de verontrustende acteur alle mijlpalen van "White Guy Who Majored in [Humanities/Liberal Arts]".
Shia LaBeouf rookt een sigaret zonder shirt en rammelt zijn Troubled White Guy Antiheroes waar hij naar opkijkt, waaronder Sean Penn, de echte gekke kerel Mel Gibson en collega-pseudo-performancekunstenaar Joaquin Phoenix. LaBeouf vermeldt en verklaart ook alle iteraties van het modernisme die hij op een gegeven moment heeft onderschreven (post-, meta-), naamcheckt zijn existentiële crisis en de daaropvolgende komst tot God, en bespreekt "trippen op drugs" en zichzelf vinden zoals hij moeite heeft om volwassen te worden. De methode-acteur vertelt ook hoe lezen over performance art zijn leven totaal veranderde, in positieve of negatieve zin, en geeft de avant-garde dichter Kenneth Goldsmith de schuld van zijn neiging tot plagiaat - of zoals hij het zou noemen, 'niet-creatief schrijven'.
Toen ik afgelopen september met hem in New York aan tafel zat, zou het me niet verbazen als hij meer geïnteresseerd was geweest in het voeden van zijn mystiek dan in het beantwoorden van mijn vragen - bijvoorbeeld dat werken met Lars von Trier de veronderstelling bevorderde dat iemand om LaBeouf te begrijpen, was het het beste om hem door een lens van ironische afstandelijkheid te bekijken. In plaats daarvan was de gretigheid van de acteur om zichzelf uit te leggen een bron van voortdurende verrassing. In plaats van pretentieus discursief te zijn, was hij bedachtzaam en bedachtzaam. Zijn focus was duidelijk en vertaald in een indrukwekkend gevoel van impact, met dezelfde soort rauwe emotie die hij brengt in zijn nieuwste film, schrijver-regisseur David Ayer's Tweede Wereldoorlog actiemelodrama Fury, waarin LaBeouf worstelt met wroeging terwijl hij dient als onderdeel van een tank squadron onder het bevel van Brad Pitt's personage, Don "Wardaddy" Collier.
ELVIS MITCHELL: Helemaal teruggaand naar The Battle of Shaker Heights in 2003, kon ik je opwinding over het materiaal zien.
SHIA LaBEOUF: Ik was gewoon blij dat ik een ruil had. Op dat moment had de ontmoeting met Ben Affleck en Matt Damon zoiets van: "Wauw." Ik had met Jon Voight aan Holes [2003] gewerkt en hij was een held voor mijn vader. Maar Ben Affleck en Matt Damon waren helden van mijn generatie. Het was een niveau waarvan ik dacht dat ik het nooit zou halen. We leefden nog steeds in dit soort "Holy shit, dit overkomt ons echt". En het was niet alleen een solo-ding, alsof ik in mijn eentje op pad was gegaan. Mijn moeder was een stoffenverkoper, mijn vader was onder andere een drugsdealer, en ze stopten allebei met hun handel om een soort carnie-folk te worden en dit ding met mij te doen. Dus het was groot voor ons allemaal toen Project Greenlight [de HBO-realityshow, waarvan het tweede seizoen het omstreden maken van Shaker Heights documenteerde] plaatsvond. Mijn moeder was zo onder de indruk dat Ben Affleck bij de première was. Ben is een heel charmante kerel. Hij was de eerste man die me echt aan de kant zette en me het gevoel gaf dat ik het kon.
Maar om eerlijk te zijn, Shia LaBeouf lijkt het leven behoorlijk zwaar te hebben gehad (hij groeide op in Echo Park "voordat het cool was" / gentrified) en heeft een aantal grote papa-problemen - waarover je alles kunt lezen in zijn zeer grondige verdediging van zichzelf.
Fotografie door Craig McDean en gestyled door Karl Templer.
Uittreksel door Interview Magazine en woorden door PaperMag.