MILAAN, 19 JANUARI 2016
door ALEXANDER FURY
Gewoonlijk neemt Giorgio Armani zijn catwalkstrikken mee in de sportieve marine van Milaan - een trui of een T-shirt. De tint was de spil van zijn herfstcollectie 2016, omdat het zijn carrière en de garderobe van de Armani-man heeft ondersteund. Waarom? Omdat marine klassiek, onopvallend en universeel aantrekkelijk is, allemaal tijdloze kenmerken van de Armani-esthetiek.
Tijd heeft weinig betekenis voor Signor Armani. Terwijl de westerse wereld draait om een Gregoriaanse kalender, klimaten die stijgen en dalen, opereert Armani in zijn eentje. Hij is de zeldzame ontwerper met de macht om dit te doen; laten we het de Giorg-oriaanse kalender noemen, die blijkbaar in een veel langzamer tempo beweegt en buiten de mode staat. Deze show was opnieuw een uitdrukking van Armani's absolute singulariteit: hij wisselde zijn mannelijke modellen af met vrouwelijke, perfect op elkaar afgestemde koppels waar misschien fluweel voor zijn revers lag en werd in een dikke lob over een cocktailjurk voor haar gestreken. Het gaf de indruk van een Armani-universum, een universum dat parallel loopt aan het onze, maar volledig gescheiden is.
De kleding was natuurlijk niet van een andere planeet. Het waren Armani-klassiekers, ideeën die lang hebben bestaan en in de loop van de tijd langzaam zijn getransformeerd. Dus de kasjmier, vicuña en alpaca die Armani vandaag liet zien, schijnbaar vergelijkbaar met die van 20 jaar geleden, onthulden oneindig kleine variaties, die op subtiele wijze het verstrijken van de seizoenen aangaven waar andere ontwerpers zich zo strikt aan houden. Ze waren breder gesneden, korter in het lichaam, vaak met dubbele rij knopen en onderworpen aan wasprocessen die het oppervlak van de stoffen afbraken, waardoor het geheel zachter werd. Een andere uitdrukking van tijd.
Is Armani geïnteresseerd in tijd? In 2015 vierde hij 40 jaar in het vak, het jaar na zijn 80ste verjaardag. Terwijl andere ontwerpers discussiëren over de herwerking van historische stijlen om moderne kledingstukken te creëren, herontdekt Armani in wezen zijn eigen geschiedenis, seizoen na seizoen, verfijnt hij zijn klassiekers en creëert hij de toekomst vanuit zijn eigen verleden. Armani verklaarde dat deze collectie, afgewisseld met motieven uit Noord-Afrika en de Middellandse Zee, en geïnspireerd door beelden van William S. Burroughs in een verfrommeld pak ergens in Tanger, over een reis ging. Een reis naar Armani - een langzame trektocht, een middernacht (blauwe) trein naar Giorgio.
De subtiele, langzaam brandende evolutie die zichtbaar is in een Armani-show - soms stompzinnig, maar hier meer smachtend - roept bredere, grotere vragen op. Hoe graag willen mensen echt dat iets uit elkaar wordt gescheurd en jaar na jaar volledig opnieuw wordt ontworpen? Tegen welke prijs nieuwigheid? Ik vermoed dat Giorgio Armani al zijn collecties als geheel nieuw beschouwt, helemaal opnieuw bedacht. Hij herkent het verschil in hen allemaal, zelfs als wij dat niet doen.