Modemensen zijn constant bezig met hun hersens over wat mode relevant maakt, maar er is niemand zoals Demna Gvasalia die een publiek in een situatie brengt waarin de stand van zaken zo diepgeworteld kan bijten. Hij plaatste zijn Balenciaga Spring-collectie in een politieke arena - een nep 'Balenciaga-parlement of -vergadering', die hij had bijeengeroepen om het onderwerp 'powerdressing en mode-uniformen' te onderzoeken.
Dus daar zaten we, in een auditorium dat Gvasalia nadrukkelijk van muur tot muur had gesmoord in een kleur niet ver van het blauw van de EU-vlag, om zijn socio-design-studie van de structuur van de hedendaagse kledingvoorschriften te bekijken. Senior afgevaardigden - vrouwen en mannen in kleermakerszit, een strenge, anonieme, identiek passende zakelijke aanwezigheid - openden de show. Wie waren zij? Op hun borstzakken waren geborduurde badges, twee schijven in tweeën gedeeld met een Balenciaga-logo - een constructie die niet verschilt van het Mastercard-ontwerp.
Toen kwam wat Gvasalia de campagnejurken noemde. “We keken naar foto's van vrouwelijke politici, van wat ze dragen tijdens campagnes. We namen dit soort op maat gemaakte dagkleding en probeerden het cool te maken - geen gemakkelijke uitdaging, om eerlijk te zijn, "zei hij. Zijn oplossing was om "ze meer boxy en cocon-y te maken, wat nogal Balenciaga is. Zoveel lichaamstypes kunnen het dragen. Democratische en gemakkelijk te dragen volumes.”
Al die tijd vulde een bombastische, beukende, semi-militaristische horrorfilm-soundtrack de ruimte indringend, gemixt door Loïk Gomez, de partner van Gvasalia. De cast van personages - ze werden in de shownotes genoemd als artsen, advocaten, galeristen en ingenieurs, evenals professionele modellen - bleef maar komen. Hoe beter je keek, hoe meer je de prothetisch vergrote uitstekende jukbeenderen zag, de opgeblazen lippen. Het was subtiel angstaanjagend.
Relevantie, in de geest van Gvasalia, is gelijke delen scherpe observatie van wat mensen dragen en een focus op het creëren van iets dat op de een of andere manier terug te voeren is op het erfgoed van Cristóbal Balenciaga. Dat brengt ons bij de crinoline-jurken aan het einde - bijna de cartoonfantasie van een kind in hun springerige silhouetten. “Ballroomjurken gaan terug tot het begin van Balenciaga, toen [Cristóbal] begon in Spanje. Het was meestal dit type silhouet dat hij maakte, van de Spaanse schilderkunst,' merkte Gvasalia op. “Maar we wilden zeker weten dat ze draagbaar waren. Als je de hoepelrok eruit haalt, heb je een soort gothic-jurk.”
In het midden was er een sectie uit het Dynastietijdperk, met enorme schouders en de mode-glitter die al die jaren met olierijke couture-klanten gepaard ging. Wat deden hun avatars voor 2020, die vandaag door de gangen van de macht slenterden? Daar hoef je geen antwoord op te geven.
We voelden de angst, we zagen de kleren. Een deel ervan - de jersey sportbroek, motorcrossbroek en op maat gemaakte jacks - zag eruit alsof het zou passen bij die jonge generatie mannelijke shoppers die op zoek zijn naar een stijlupgrade van hoodies. Ook daar voelt Gvasalia de sociale verschuivingen.
Balenciaga Ready To Wear Lente/Zomer 2020 Parijs
Op de vraag of hij deze collectie beschouwde als een vormverkleining en een aanscherping van de realiteit, kwam hij meteen terug met een antwoord dat resoneerde buiten zijn pragmatische ontwerpkwesties (gemakkelijke kleding om je krachtig in te voelen) of de diverse persoonlijkheidscasting: "Reality ? Echter dan dit wordt het denk ik niet.”