Jim Morrison, die op 27-jarige leeftijd in Parijs stierf, zou vorige maand 70 zijn geworden. Maar het rock-icoon beschouwen als een zevenjarige zou mogelijk tot donkere plaatsen kunnen leiden. Dus met The Doors die door het gewelfde atrium van de Bourse de Commerce pompen en kwartnoten geweven in jacquards, de altijd uitbundige Sir Paul Smith toverde een van zijn muziekidolen op een manier die de verbeelding boven representatie verkoos. Backstage na de show noemde Smith het belang van het ontspannen van het silhouet dit seizoen; jassen zoals kamerjassen, broeken die zo ruim zijn als pyjamabroeken en jassen die de taille verwaarloosden, waren de sterkste voorbeelden.
Smith was even onvermurwbaar dat zijn vaag etnische tapijtpatronen op maat waren ontworpen om de muziekmotieven te bevatten, terwijl het handwerk onderstreepte als een noodzakelijk bestanddeel van de ziel van de collectie. Niet dat de look moeite had om persoonlijkheid uit te drukken; een leren sweatshirt met capuchon en een tie-dye joggingbroek boden nog een andere draai aan loungewear voor heren. Smith had ook geen ongelijk om te denken dat mannen sneakers met lovertjes verwelkomen (hoewel het evenzo glinsterende westernshirt meer Mick scheef dan Jim scheef). Smocks met losneembare drukknopen aan de zijkant leken radicaal geproportioneerd volgens de normen van Smith. Maar toen herinnerde hij ons eraan dat hij David Bowie 30 jaar geleden in een dramatische broek deed, waardoor je beseft dat hij zijn pittige kant niet genoeg uitoefent. Of als hij dat doet, speelt het zich meestal af als pop, d.w.z. truien met een grote Lurex-flamingo of een paar palmbomen (symboliseert de neon-verkeersborden van Morrison's Californische jaren). Het leek me precies goed om Morrison voor te stellen in een kasjmier gewaad en een papieren leren broek.
48.8566142.352222