Heart of An Assassin: hoe Daniel Craig James Bond voor altijd veranderde | GQ VS april 2020.
Hij is de beste Bond tot nu toe - een zoekende, soulvolle acteur die erin geslaagd is om de campy geheimagent in een driedimensionaal personage te veranderen. Nu de wereld zich opmaakt voor de laatste film van Daniel Craig terwijl 007 nadert, biedt hij een zeldzame reflectie op de franchise die hij opnieuw heeft gedefinieerd en het icoon dat hij opnieuw heeft bedacht.
Kort voor middernacht, op een vochtige vrijdag afgelopen oktober nam Daniel Craig zijn laatste scène als James Bond op. Het was een achtervolging, buiten, op het achterterrein van Pinewood Studios, net ten westen van Londen. De set was een straatbeeld van Havana - Cadillacs en neon. De scène zou in het voorjaar zijn gefilmd in het Caribisch gebied, als Craig zijn enkelbanden niet had gescheurd en een operatie moest ondergaan. Hij was 37 en blond toen hij in 2005 werd gecast als 's werelds beroemdste spion. Hij is nu 52, zijn haar is vuilgrijs en hij voelt steken van artritis. "Je wordt strakker en strakker", vertelde Craig me onlangs. "En dan stuiter je gewoon niet."
Dus daar stond hij dan, achtervolgd door een nagemaakt Cubaans steegje in Engeland op een vochtige herfstnacht. Hij kreeg een gerapporteerde $ 25 miljoen betaald. Het was wat het was. Elke Bond-shoot is zijn eigen versie van chaos, en het maken van No Time To Die, Craigs vijfde en laatste film in de rol, was niet anders. De eerste regisseur, Danny Boyle, nam ontslag. Craig raakte geblesseerd. Een set ontplofte. "Het voelt alsof we dit in godsnaam gaan doen?" zei Craig. "En op de een of andere manier doe je dat." En dat was voordat een nieuw virus de wereld overspoelde, waardoor de release van de film in april met zeven maanden werd uitgesteld tot november.
Ongeveer 300 mensen werkten aan het laatste stuk filmen in Pinewood, en iedereen was behoorlijk gebraden. De regisseur, Cary Fukunaga, had een paar weken eerder het einde van de film opgenomen - het echte afscheid van Craig's Bond. De laatste dagen stonden in het teken van het verzamelen van scènes die in de voorgaande, vermoeiende zeven maanden verloren waren gegaan of waren geflopt. Het was gewoon een toeval van het schema dat hij in zijn allerlaatste frames als Bond - een filmisch archetype dat Craig voor het eerst sinds de jaren '60 transformeerde - in een smoking was en in de nacht verdween. De camera's draaiden en Craig rende weg. Die lompe, wanhopige vlucht. "Er was rook", zei hij. “En het was als, ‘Dag. Tot ziens.... Ik ben aan het uitchecken.' ”
Craig is niet het type dat op dit soort momenten blijft hangen. Voor het grootste deel blokkeert hij ze. "Je kunt deze dingen in het leven negeren of je kunt een soort van ... Het is net familiegeschiedenis, nietwaar?" hij vertelde me. “Het verhaal wordt steeds groter en groter. Zo voel ik me ook een beetje bij filmsets: deze legende bouwt zich op.” Bond zit al vol met legendes. Er hebben meer mannen op de maan gelopen dan de rol hebben gespeeld, en Craig is het langst van allemaal Bond geweest - 14 jaar. (Sean Connery deed twee comeback-optredens, maar zijn belangrijkste spreuk duurde slechts vijf.) De films zijn ook waanzinnig een familiebedrijf, wat het gevoel voor folklore alleen maar versterkt. Albert "Cubby" Broccoli maakte Dr. No, de eerste film in de franchise, in 1962. Achtenvijftig jaar en 25 films later zijn de producenten zijn dochter Barbara Broccoli en stiefzoon Michael G. Wilson, die zijn Bond-carrière begon op de set van Goldfinger, in 1964.
De films gaan hand in hand met Marvel: Craig's Skyfall deed het rond dezelfde kassa, $ 1,1 miljard, als Iron Man 3. Tegelijkertijd zijn ze vreemd ambachtelijk, gebonden aan traditie, een bepaalde manier om dingen te doen. De kantoren van Eon Productions, die de films maakt, liggen op korte loopafstand van Buckingham Palace. De themamelodie is al een halve eeuw niet veranderd. De stunts zijn grotendeels echt. De scripts zijn een nachtmerrie. Er heerst een licht demonische, Britse overtuiging dat het uiteindelijk allemaal goed komt. "Er is altijd een element geweest dat Bond op de vlucht was en een gebed", vertelde Sam Mendes, die twee van Craig's 007-films regisseerde, me. “Het is geen bijzonder gezonde manier van werken.” Rekening houden met dit alles helpt niet echt als je de frontman bent. Craig heeft een groot deel van zijn tijd als James Bond doorgebracht in een poging om helemaal niet te denken. Tijdens het maken van No Time To Die nam hij enkele interviews op met Broccoli en Wilson over zijn jaren in de rol. Er was veel dat hij zich gewoon niet kon herinneren. 'Stop met denken en gewoon doen,' zei Craig een keer, alsof het een bezwering was. “Het is bijna dat. Omdat er zoveel in je hoofd omgaat. Ik bedoel, als je begint te denken ... dat is het. Je moet het een beetje vergeten. Je moet je ego verlaten."
Dit alles betekent dat Craig, nu het ten einde loopt, soms moeite heeft te begrijpen wat er met hem is gebeurd en wat hij heeft bereikt. Toen ik deze winter tijd met hem doorbracht, was Craig extreem warm en welbespraakt. Hij praatte een mijl per minuut, raakte draden kwijt en vond anderen. Hij verontschuldigde zich bij het beantwoorden van mijn vragen bijna net zo vaak als hij zwoer. Op het scherm kan Craigs gezicht - dat mooie boksersgezicht, die gasringende ogen - een zorgwekkende stilte hebben terwijl zijn lichaam beweegt. In het echte leven is alles aan Craig geanimeerd, gedeeltelijk geveerd. Het is alsof hij meerdere plekken in de kamer tegelijk wil innemen. Hij minacht zichzelf veel. Tijdens een lang gesprek, toen ik hem vertelde dat hij erin was geslaagd een voorheen vacant personage te doordringen van een innerlijk leven, een gevoel van sterfelijkheid en een onuitblusbaar gevoel van verlies - kortom, dat hij als Bond had gezegevierd - begreep Craig aanvankelijk verkeerd wat Ik bedoelde. Toen hij zich realiseerde, sputterde hij een tijdje verontschuldigend. 'Wat je zegt, is het alsof, als ik het zeg...' Hij aarzelde. Hij kon niet opscheppen. Maar hij wist het ook. "Het heeft de lat hoger gelegd", gaf Craig uiteindelijk toe. "Het heeft de lat verdomme hoger gelegd."
Het begon met een begrafenis. Op 21 april 2004 stierf Mary Selway, een gevierde Londense casting director, aan kanker. Selway had Craig geholpen om een aantal belangrijke vroege rollen te bemachtigen; ze had hem ook gezegd wat hij moest doen. Craig is niet bepaald een onderdanig persoon. Hij verliet het huis als tiener en keek nooit meer achterom. "Mijn moeder zou het vreselijk vinden als ik dit zou zeggen, maar ik stond er alleen voor", zei Craig. Als twintiger en dertiger was hij afhankelijk van een fout. “Het idee dat mensen me steunden…in die tijd kon ik het niet zien. Het was 'ik sta er alleen voor'. Ik doe mijn eigen ding.' ” Craig was op het vliegveld, op weg naar India, toen een van Selway's dochters belde. Ze vroeg hem om de kist te helpen dragen. Hij was verrast. "Het was een wake-up," zei hij. “Het was als, ‘Oh, juist. Mensen geven erom.' ”
"We hadden moeite om Trump buiten deze film te houden", zei Craig. “Maar het is er natuurlijk wel. Het is er altijd, of het nu Trump is, of Brexit, of Russische inmenging in verkiezingen.”
Craig
Craig introduceerde de tijd in de Bond-films. Voor hem werden het personage en zijn wereld eenvoudig van film tot film geregenereerd. De met leer beklede deur naar Ms kantoor zwaaide open. In Craigs films, die losjes in series zijn verschenen, veroudert Bond en is Groot-Brittannië ouder geworden. Er bestaat zoiets als twijfel. Engeland heeft niet per se gelijk. Buitenlanders hebben niet per se ongelijk.
Toen Casino Royale eindigde, had Craig een idee van waar hij dacht dat het algemene verhaal zou moeten gaan. "De grootste ideeën zijn de beste", vertelde hij me. “En de grootste ideeën zijn liefde en tragedie en verlies. Dat zijn ze gewoon, en daar wil ik instinctief naar streven.” Na de dood van Vesper Lynd wilde hij dat Bond zou afsluiten, alles zou verliezen en in de loop van verschillende avonturen geleidelijk aan zichzelf weer zou vinden. "Ik denk dat we het hebben gedaan, met No Time To Die," zei Craig. "Ik denk dat we hier moeten zijn - en het was om zijn liefde te ontdekken, dat hij verliefd kon zijn en dat dat oké was."
Hij vond zijn grote medewerker in Sam Mendes. Het was Craigs idee om de directeur te benaderen. Mendes zei ja vanwege Craig. "Hij was de reden dat ik het deed", vertelde Mendes me. "Ik raakte opnieuw geïnteresseerd in de franchise vanwege Casino Royale." Net als Craig voelde hij zich aangetrokken tot het idee van Bonds sterfelijkheid en onzekerheid over de 21e-eeuwse status van Groot-Brittannië. In Skyfall, de eerste van Mendes' Bond-films met Craig, zegt Javier Bardem, die de cyberterroristische schurk speelt: "Engeland, het rijk, MI6 - je leeft in een ruïne... Je weet het gewoon nog niet."
Craig was meer betrokken bij het schrijven vanGeen tijd om te stervendan in andere Bond-films. "Dit is mijn laatste film", zei hij. "Ik heb eerder mijn mond gehouden ... en ik heb er spijt van dat ik dat deed."
Eli Bernard voor PnVFashionablymale Magazine Nummer 02 augustus 2019 (alleen digitaal)
$8.00
Voeg toe aan winkelmandje
Ripp Baker voor PnV Fashionablymale Magazine Nummer 01 mei 2019 (alleen digitaal)
$8.00
Voeg toe aan winkelmandje
Steve Grand voor Fashionably Male Mag Pride Edition 2021
$5,00
gewaardeerd 5,00 uit 5 gebaseerd op 5 klantbeoordelingen
Voeg toe aan winkelmandje
Lance Parker voor PnVFashionablymale Magazine Nummer 3 oktober 2019 (alleen digitaal)
$8.00
Voeg toe aan winkelmandje
Sean Daniels voor PnV Fashionablymale Magazine Nummer 01 mei 2019 (alleen digitaal)
$8.00
Voeg toe aan winkelmandje
Andrew Biernat voor PnVFashionablymale Magazine Nummer 3 oktober 2019 (alleen digitaal)
$8.00
Voeg toe aan winkelmandje
Alex Sewall voor PnVFashionablymale Magazine Nummer 04 jan/feb 2020 (alleen digitaal)
$10,00
Voeg toe aan winkelmandje
Nick Sandell voor PnVFashionablymale Magazine nummer 07 okt/nov 2020 (alleen digitaal)
$8.00
Voeg toe aan winkelmandje
Chris Anderson voor PnVFashionablymale Magazine Nummer 06 juli 2020 (alleen digitaal)
$8.00
gewaardeerd 5,00 op 5 gebaseerd op 1 klantbeoordeling
Voeg toe aan winkelmandje
No Time To Die werd geprojecteerd op de muur van een montagekamer. Er was geen score, de speciale effecten waren nog niet af, maar Craigs laatste Bond-film was klaar. Hij had enkele mensen mogen uitnodigen voor de vertoning. Maar hij koos ervoor om het alleen te bekijken. "Ik moet gewoon op mezelf zijn, het een beetje ervaren", vertelde hij me. De eerste minuten zijn altijd ondraaglijk: “Waarom sta ik zo? Wat ben ik aan het doen?" zei Craig. Maar het gaat voorbij, en toen was hij weer de jongen in de lege bioscoop aan zee, getransporteerd door een grote, wilde film - alleen was hij nu op het scherm en deed wat dat ook is. 'Ik denk dat het werkt,' zei Craig, bij elk woord even pauzerend. "Dus halleluja."
Sam Ridder is een in Londen gevestigde stafschrijver voor 'The New Yorker'. Dit is zijn eerste artikel voor GQ.
Een versie van dit verhaal verscheen oorspronkelijk in het nummer van april 2020 met de titel 'Heart of An Assassin'.
Geschreven Sam Knight
Fotografie door Lachlan Bailey @Lachlanbailey
Gestyled door @Georgecortina