LONDEN, 10 JANUARI 2016
door ALEXANDER FURY
De hele modewereld probeert erachter te komen hoe om te gaan met snelheid - meerdere gelijktijdige collecties die een veelvoud aan kleding vereisen. Sommige ontwerpers proberen wanhopig op de rem te trappen. Anderen, zoals Jonathan Anderson, bloeien. “We opereren in een wereld van snelheid”, hijgde hij backstage na zijn show. Dat was slechts één idee dat door de ontwerper werd geuit in een kakofonie van verwaandheden die met zo'n snelle clip werden afgeleverd dat hij buiten adem bleef. De andere bevatten dingen als nepverhalen, stadsverhalen, 'fantasie in kleding' en 'vervormende realiteit'.
Wat dan ook. Het was dat idee van snelheid dat bleef hangen. 'Je moet het tempo aanhouden,' ademde hij uit. Fast fashion is niet uniek: onze hele cultuur heeft het momentum opgedreven. Voorbeeld: Anderson koos ervoor om samen te werken met Grindr om deze show live te streamen. "Ik zie geen verschil tussen een dating-app en Instagram", zei hij. Maar het bovengenoemde is een app voor sociale netwerken voor homo's met een gebruikersbestand van 7 miljoen en vooral bekend om de no-nonsense eenmalige afspraken - zo snel speeddaten dat je de 'date' eigenlijk overboord gooit. Ondertussen ging zijn show zo snel dat het publiek nog steeds in hun stoel werd geduwd terwijl het eerste model de landingsbaan begon te sprinten.
Hoe spreek je snelheid uit in kleding? Met een paar clichés, zoals langwerpige ritsen, sneakers in boksschoenstijl met klittenband, een trainingsbroek, een vleugje sport. Maar alleen het vage vleugje, want de rest was een verpulverde mengelmoes van referenties en ideeën. Sommigen van hen werkten - het konijnenbont dat door Stephen Sprouse leek te zijn ingekleurd als ziekelijke, geïnfecteerde hermelijn (scharlaken op zwart, blauw tegen wit) was een hoogtepunt. De ziekte voelde over het algemeen geweldig aan: de ongezonde glans van een bleke huid, bloot onder een geperforeerde zwarte leren jas; de onfatsoenlijke uitgestrektheid van een bloot been dat uitdagend bungelt onder een kamelenjas, bezadigde bar een met S&M bezaaide kraag. Dacht Anderson aan de donkere bewoners van Grindr toen hij die kookte? "Een camel jas over een blote been is iets waar ik me altijd toe aangetrokken voel", kirde Anderson, terwijl hij prees hoe gemakkelijk het is om een alledaags item er subversief uit te laten zien, simpelweg door zijn context.
Context, bij Anderson's shows, is alles. Hij is een slimme curator die voor effect vertrouwt op contrast, waarbij hij meerdere esthetische noties naar voren haalt, ze door elkaar haalt en ze uitpompt in onverwachte scenario's. Trek de look uit elkaar en er is een trui, een vest, die kameeljassen die de overgang naar het alledaagse leven overleven. "Elk seizoen pushen we iets", zei hij. "Je moet jezelf toestaan om dingen verkeerd te doen."
Hij deed. De slakken, bijvoorbeeld - glow-in-the-dark-stickers op basis van de labels die op bagage zijn geplakt - namen in aantal toe. Je hoopte dat je ze zou kunnen afpellen; ze vonden je dom, en ze kwamen veel te vaak voor. Anderson hield vol dat het om een smoesje ging - "wanneer symboliek niet logisch hoeft te zijn", zei hij - terwijl hij een idee koesterde dat Miuccia Prada het afgelopen seizoen voor herenkleding verkende met haar raceauto's en konijntjes. Men kon ook in Prada's zogenaamd betekenisloze symbolen lezen, en vandaag hadden de escargots van Anderson een interpretatie, of hij het nu bedoelde of niet. Ze symboliseren het slakkentempo - misschien de traagheid van andere ontwerpers, in tegenstelling tot Andersons razendsnelle tempo? Hij presenteert zijn Loewe-collectie voor herenkleding in minder dan twee weken, maar de hele zaak was maanden geleden klaar, samen met een campagnefoto om in heel Parijs te pleisteren. Overigens heeft hij zijn herfst-dameskleding ook al af en gefotografeerd. Dat is een manier om het meedogenloze tempo van de mode het hoofd te bieden: versla de klok voordat hij je verslaat.