LONDEN, 10 JANUARI 2016
door NICK REMSEN
Moschino van Jeremy Scott is polariserend, maar onmiskenbaar vermakelijk. Zijn soort humor is Pop-ier, gekker, zoeter dan die van Franco, maar dat is niet negatief: Scott is een ontwerper die in de roos raakt van de hedendaagse kijk-naar-mij-preoccupaties. Alles wat hij laat zien, kan vrijwel zonder aarzeling worden gesnapt of geinstagramd. De collectie die hij vanavond onthulde, in een Mayfair-kerkomgeving, was even levendig als altijd, maar toch was er een scherpzinnigheid zichtbaar, dankzij de gezamenlijke inbreng van de Britse agitpropartiesten Gilbert & George.
"Ik wilde oververzadigde kleding maken, dus ik dronk er thee mee", zei Scott. "En terwijl ik ze mijn ideeën voor de collectie vertelde, zeiden ze: 'Waarom haal je het niet uit ons archief?' Dus van de kruisen tot de hoofden tot de slogans [die snel en furieus op vrijwel alles verschenen] waren er zoveel prachtige dingen die ik kon opnemen.” Blijkbaar hadden de kleurrijke graphics van G&G de zoveelste chromatische tsunami in Scotts altijd fantasierijke brein gekatalyseerd - zijn herfstcollectie was een regenboog in drugs, rave-y neon, tot aan fluorescerend geverfde oorlellen en kapsels. (De omgeving van de kapel deed denken aan de Limelight, een nachtclub in Manhattan uit de jaren 90 die ook in een kerk was gevestigd, en waarvan sommige bewoners Scott gekleed hadden.) Denim kreeg een verfbehandeling, met plooien en naden erop geappliceerd (denk aan trompe l 'oeil gedragen door clubkids uit de jaren negentig). Geweldige laarzen in Dr. Martens-stijl, waarvan de uitsparingen fungeerden als uitnodiging voor de show, kregen dezelfde graffiti. Er werden ook vroeg collegiale strepen verwerkt, hetzij in sjaal- of hemdvorm, wat een grotesk preppy element gaf.
In zekere zin - en dit is relatief gezien Scotts buitensporigheid - zat er ook een elementaire bloedlijn in de kleding. "Veel van de vormen zijn vrij eenvoudig en ik heb veel collages gemaakt", zei hij. "Bijna als kledingstukken in elkaar gezet - zoals een gebreide trui met MA-1-mouwen." Collage kan ook worden toegeschreven aan Gilbert & George: Jourdan Dunn - die liep als onderdeel van Moschino's Pre-Fall voor dames, die tegelijkertijd werd getoond - droeg een pilotenjack met capuchon met een gebreid paneel op de rug en mouwen met sloganstempels. (Elders, een opmerkelijk voorbeeld daarvan was SPUNK, dat de schenen van jeans flankeerde). Lucky Blue Smith opende en sloot de show in Lisa Frank Brights, maar het silhouet en vele andere stukken waren openhartig: een pak vooraan en een greppel om het af te ronden.
Met Neneh Cherry, Noomi Rapace, Lucky, Jourdan en zelfs Taboo van de Black Eyed Peas bij de hand, bracht Scott typisch een beetje bekendheid en flitslampen naar de anders onopvallende London Collections: Men. En of je het nu leuk vindt of niet, dat is een groot deel van zijn pakket, een soort oppervlakkige pop-curatie en extravagantie voor de lol. Terwijl de finale stampte, kwam Michel Gauberts remix van "Like A Prayer" van Madonna binnenstormen - en bij de regel: "Iedereen moet alleen staan", kon je niet anders dan grijnzen. Scott is zeker een eenzame wolf, maar zijn aantrekkingskracht betekent dat hij altijd een roedel op sleeptouw zal hebben.