Door Miles Socha
Heeft het zin om heren- en damescollecties op dezelfde catwalk te tonen? Een groeiend aantal ontwerpers hier in Milaan zegt "ja", waaronder Miuccia Prada, die haar motivatie als volgt uitlegde: "Als ik aan de herencollecties werk, ben ik altijd geïnteresseerd en geniet ik er enorm van om de verschillende manieren te onderzoeken waarop mannen en vrouwen reageren op hetzelfde idee met totale vrijheid.”
Dus misschien is al het geklets en gedoe over catwalkshows voor de consument een list. Laten we het horen voor coed!
Prada heeft zeker een krachtig pleidooi gehouden met deze uitzonderlijke show, een van haar beste uitjes voor herenkleding in jaren. Eindelijk wat op het puntje van je stoel en een collectie die niet alleen divers was, maar ook tot nadenken stemde en boeiend met zijn sterke emotionele ruk.
Wie waren deze trots uitziende mannen en vrouwen met hun matrozenhoeden, prachtig getailleerde jassen en uniformachtige pakken, kragen en kappen los, scheef en bungelend? Welke soorten stormen of beproevingen hebben ze doorstaan?
Backstage zei Prada dat ze had nagedacht over een breed scala aan geschiedenis: niet de culturele triomfen, maar de 'slechte en moeilijke periodes' die heldhaftigheid en passie vereisen om te overwinnen. Ze dacht ook aan 'wat er nu gebeurt', verwijzend naar de oorlogen, het geweld en de onlusten die miljoenen mensen vernietigen of verdrijven. Haar show, zei ze, was het product van "het op een eigentijdse manier mixen van al die indrukken en het vinden van een manier om het nu te maken."
Ze werkte samen aan prints met Christophe Chemin, een weinig bekende Franse kunstenaar wiens allegorische tekeningen - voor hem op kampshirts uit de jaren vijftig spatten, voor haar romantische jassen - de geschiedenis in vraag stellen en remixen. Een voorbeeld in blauw potlood, getiteld 'The Important One', mijmert over roem, met Hercules, Sigmund Freud die een stok vasthoudt, Nina Simone in bokshandschoenen en Che Guevara met een Oscar.
Deze dicht gelaagde beelden werden weerspiegeld in de rijkdom aan nieuwe vormen, combinaties en details die door een gelaagde set van houten spaanplaat liepen die was geconstrueerd om een theater of openbaar plein op te roepen. De mannen droegen meerdere variaties op marinekleding, van kleine jasjes met een tailleband tot dramatische capes en knappe officiersjassen. De opvliegende kragen en capuchons - in hemdstoffen, stijf leer of met schapenvacht gevoerd denim - zien eruit als de 2016-versie van Prada's populaire bonttippets van weleer.
Naarmate de show vorderde, kregen de kleding folkloristische verfraaiingen en zelfgesponnen accenten, zoals met de hand gebreide of geschaafde elleboogpatches. Voor het grootste deel gebruikte Prada stevige en eenvoudige materialen: leer voor overhemden en slouchy broeken; denim voor slanke jassen of capes, en geruite wol voor knusse, vaag jaren zeventig blazers. Broeken waren uniform kort en soms onhandig op die opzettelijke Prada-manier.
De damesensembles weerspiegelden nauw de eigenzinnige, door de wind geblazen zeemansallure, gesekst met hoge hakken en panty's met patronen. Er was een suite van zacht gedrapeerde satijnen en fluwelen jurken met jaren '40-lucht - de invloed van dat decennium wint aan kracht dit voor-herfstseizoen - allemaal ingetogen behalve hun open rug.
Gevraagd backstage of ze de sombere toon van de show bedoelde, antwoordde Prada met haar onnavolgbare benadering van mode: intellectueel maar frivool. "Zeer serieus en diep menselijk", antwoordde ze. “Proberen de moeilijkheden van de mensheid te begrijpen en waar we mee te maken hebben en wat we moeten doen. Maar ook proberen, hoop ik, om het leuk te maken.”