MILAAN, 18 JANUARI 2016
door ALEXANDER FURY
Massimo Giorgetti had een half dozijn afdrukken van de mistige, waterkleurige portretten van kunstenaar Elizabeth Peyton op zijn herfst MSGM-moodboard geplakt. Er komt er een te koop bij Christie's, zei hij, die voor een miljoen dollar zal worden verkocht. "Ze heeft maar drie jaar nodig gehad om een belangrijke artiest te worden", verzuchtte hij. Misschien dacht Giorgetti aan zijn eigen snelle opkomst - sinds vorig jaar is hij de nieuwe man bij Emilio Pucci, een weinig bekende, out-of-left-field keuze voor het verheven Florentijnse huis. Ongeveer een week geleden toonde hij zijn derde Pucci-collectie, voor Pre.
De invloed van Peytons werk in de collectie van vandaag was vrij concreet: het gevoel van het spontane, het onmiddellijke, iets vervaagde snel en legde een moment vast. Giorgetti zei dat hij dat leuk vond, en er was een haastige zin in de outfits die hij liet zien, bedekt met warrig haar en een bodem met sneakers, de tussenliggende stukjes kleermakerij en sport door elkaar gepureerd en verminkt. Een trui, zeg maar, met een opgestikte zoom, alsof breiers werden onderbroken voordat ze de kans kregen om hem te ribbelen; argyles waren geperforeerd met gaten en kleuren - hazmat-oranje, Hockney-blauw, een virulente geranium - gekruid. Het voelde alsof ze je netvlies sneller raakten dan andere. Gedraaid om het lichaam, leek het alsof de kleren haastig of in het donker werden aangetrokken.
Giorgetti hield van het feit dat Peyton haar slordige stijl gebruikte om 'normale mensen en royalty's' te schilderen. Dat kwam tot uiting in een mengelmoes van stoffen, nonchalante en formele, ziekelijke lakjassen en broeken met gevilte wollen vesten, sommige vastgezet met geplastificeerde corsages, alsof ze van verknipte prom dates waren. Print werd bijna verlaten - in plaats daarvan gebruikte Giorgetti tijdrovende methoden, zoals intarsia-inlays of jacquards, om zijn afbeeldingen te weven. Het is je misschien niet opgevallen: de ontwerper straalde Cassius, de Franse electroband, uit om alles met een opgeblazen snelheid te laten pompen, en de show raasde voorbij.
In plaats van een gevoel van angst te voelen over het tempo van de mode van vandaag, of over de eisen die worden gesteld aan de schouders van een relatief jonge ontwerper (Giorgetti is 39; in Milaan hebben veel van zijn concurrenten 20 jaar op hem), voelde je je gewoon nieuwe energie. Het leek erop dat Giorgetti dat ook deed. Als hij druk voelt, laat hij dat zeker niet merken.