MILAAN, 18 JANUARI 2016
door LUKE LEITCH
We begonnen met een dure, indrukwekkende, meeslepende projectie van een besneeuwd bos geschoten vanuit het oogpunt van iemand in rotatie, duizelig. Op de soundtrack, Björk Björk-ed, met al haar glorieuze etherische aandrang. Staan we op het punt getuige te zijn van een soort van ingesneeuwde pech voor de beste kleermakers van Abruzzo? Niet zo veel. Dit was meer een middagdroom, een Alpenprojectie van laag naar hoog en weer terug - en dat allemaal voordat je weer achter je bureau gleed.
De pakken waren mooi, gebeeldhouwd op het lichaam, met hoge tailles om het geheel langer te maken. We begonnen met een reeks grijzen, maar toen wees de injectie van wandelschoenen in plaats van stadsschoenen op een beklimming voor ons. De kleuren verschoven - een overgang van het stedelijke naar het natuurlijke - naar een loden kern van bladverliezende greens. Er waren twee buitengewone vachten van monochrome fragmenten die in visgraat waren geënt. Onze man was high, maar observeerde nog steeds zijn gebruikelijke patronen. Er was een soort kunstenaarskiel en een terugkerende Beuys-meets-Alpine-hoed die fluisterde van onderdrukte ambities die aan kracht winnen.
Backstage schetste Brendan Mullane de lagen van zandstralen en overdrukken, optellen en aftrekken die op deze kleding waren aangebracht om ze hun pentimento-diepte te geven. Brioni is geworteld in een lang ontwikkeld formalisme, een prachtig geëvolueerd masker van een man. Maar Mullane tast de grenzen van dit formalisme af en ontdekt terwijl hij dat doet dat er nog een aantal onontgonnen gebieden zijn om door te dromen.