PARIJS, 21 JANUARI 2016
door ALEXANDER FURY
Elk seizoen zijn er blijkbaar een tiental Issey Miyake-collecties die wij, de pers, niet te zien krijgen. Ze distilleren de vaak stompe invloeden van de hoofdlijn tot smakelijke edits. Ze doen veel van de plooien, waar ze vaak zo bekend om zijn, en die vaak de meeste van hun winkels vullen.
Het is misschien een melkkoe, maar het probleem met zoiets alomtegenwoordigs als de aangename plooien van Miyake - en om eerlijk te zijn, iets waar zo vaak en gemakkelijk naar wordt verwezen door andere ontwerpers - is dat je je gaat vervelen. Als ontwerper en als waarnemer. Dus, hoe te experimenteren zonder te vervreemden? Hoe bied je iets nieuws aan zonder je identiteit te verliezen? Dat is het probleem dat Issey Miyake's herenkledingontwerper Yusuke Takahashi elk seizoen aanpakt.
Over het algemeen mijdt Takahashi plooien, wat een verstandige beslissing is. In plaats daarvan richt hij de herenkledingcollecties van het huis op in stoftechnologie en een gevoel van gemak - het ethos van plooien, zonder het vouwen. Voor Fall noemde hij de show Neonomad, een cluster van kreupelhout rond de landingsbaan die een nuance van het buitenaardse wezen geeft. Het voelde een beetje spaghetti-westers, vooral tegen de betonnen architectuur van het Palais de Tokyo, een Frans burgercentrum met een Japans geïnspireerde naam. Hoe is dat al voor reizen?
De kleding zelf is geïnspireerd op verschillende culturen - dat ouderwetse cliché van een verdwenen show waarin Mongoolse breisels worden gecombineerd, paardrijden, een paar jurken en rokken voor mannen, en sarouel-omslagbroeken, visuele steno voor het exotische. Het "neo"-bit kwam door in de eerder genoemde kledingtechnologie, in Takahashi's sprankelende paardenhaarbreisels of stoffen die worden beschreven als kreukvrij, vormstabiliserend, functioneel, lichtgewicht, wasbaar, strijkvrij. Alle dingen die een rondreizend modern leven van kleding kan eisen - de kwalen van het hedendaagse reizen, in één klap opgelost.
Ik weet niet zeker of dit het beste kan worden samengevat door schokkende jacquards van hoefijzers (meer westerns) waarvan de graphics leken op de smaakoverstijgende extremen van Ettore Sottsass of de cast-garderobe van de tienersitcom Saved by the Bell uit de jaren 80, afhankelijk van de verfijning van het oog. Ik zat bij de laatste. Snellere fietsbroeken in korte breisels waren ook een vreemd vertrek (voor de herfst, iemand?). Maar de opvallende thermochrome beelden van fotograaf Kenji Hirasawa, moedig gedrukt op Takahashi's kledingstukken, gaven hen niet alleen een psychotrope trippiness, maar ook een gevoel van de levende mens eronder. Hun lichamelijkheid, zeker, maar ook hun behoeften, door middel van stof. Dat was de kern van de vreemde aantrekkingskracht van deze collectie.