PARIJS, 24 JANUARI 2016
door LUKE LEITCH
Een knappe naakte getatoeëerde vrouw bedekt met sushi lag aan het einde van de landingsbaan, het hoofdgerecht, op een lage tafel voor acht personen. De diners arriveerden in trainingsbroeken en tanktops, knielden op hun plaats en gingen aan de slag met hun eetstokjes. Om hen heen verschenen de blikken in deze oneerbiedige en liefdevolle losse hommage aan Japan en de misvattingen ervan. Benans wonderbaarlijk bonte verzameling straatmodellen - waarvan sommige gisteren nog door de ontwerper zelf zijn geritst - zagen eruit als slechteriken in een Parijse spaghetti-kungfu-film: Big Trouble in Little French-Japan, misschien.
Een judojack van schapenvacht gedragen met een echt judojack eronder, een karamelkleurige biker waarvan de geribbelde zoom het patroon had van een obi-riem, een judopak met visgraatmotief en een judojack van fluweel omsloten de kleding. Er waren ook tal van fijne en glanzende broeken en jassen van corduroy met patronen en pauwenverenfluweel, evenals meer tanktops en trainingsbroeken. Er waren schoenen, maar na een tijdje niet meer; in plaats daarvan droegen ze witte buissokken met uitgesneden tenen. Deze kleding was veelzijdig genoeg om je van dojo naar duikbar te brengen via vuistgevecht en stripclub, en leek vooral goed te worden aangevuld met een vaag sinistere snor. Het was verkeerd - uiteraard - maar ook goed.
Benan zei dat hij was geïnspireerd door zijn herhaalde bezoeken - alle 16 - aan Tokio vorig jaar, waarbij hij regelmatig studenten van een vechtsportschool zag die hun uitrusting op straat droegen nadat de lessen waren afgelopen. Het was ook, zei hij, het resultaat van een jeugd die naar gestileerd geweld op VHS keek; “Jean-Claude Van Damme, Tarantino . . .” Had hij in Tokio ooit rauwe vis gegeten van een naakte vrouw? "Nooit! Maar ik heb altijd al willen gaan.” Gezonde voeding, ironisch genoeg verwezen naar ouderwetse seksuele politiek, geweldige kleding.