NEW YORK, 2 FEBRUARI 2016
door MAYA SINGER
Public School maestro's Maxwell Osborne en Dao-Yi Chow voegden een nieuwe betekenislaag toe aan de naam van hun merk door vanmorgen een openbare show te organiseren. Lokale modestudenten stonden langs het blok rond Milk Studios, waar een ersatz-baan op het trottoir was opgezet; ze kregen de eerste blik op de nieuwe herenkledingcollectie van Public School, terwijl insiders uit de industrie, die binnen zaten, de laatste blik op de modellen wierpen, toen ze hun lange défilé afsloten. Werkbijen in de modewereld kunnen maar beter aan dit soort dingen wennen: de fluwelen touwen komen van de catwalk, terwijl de traditionele modeshow verandert in consumententheater.
Dat was de meta. Toevallig resoneerde de binnen-buitenmeander van de modellen echter in feite met het thema van de collectie. Osborne en Chow lieten zich inspireren door Nicolas Roeg's film uit 1976, The Man Who Fell to Earth, met in de hoofdrol de overleden en zeer betreurde David Bowie als een alien die over de aarde dwaalt op zoek naar water voor zijn thuisplaneet. Het eerbetoon kwam op het juiste moment, maar dat was een ander toeval: de ontwerpers waren ruim voor het overlijden van Bowie al aan de collectie begonnen. Ooit de perfecte muze, inspireerde hij tot nu toe het beste uitje van Public School. De riff van Osborne en Chow op The Man Who Fell to Earth was letterlijk genoeg om herkenbaar te zijn voor degenen die bekend zijn met de film en zijn garderobe, maar het diende vooral als een focusapparaat, een middel om met nieuwe silhouetten en proporties te spelen zonder de film volledig uit de weg te gaan. streetwise Public School idioom. De hoge halzen van de collectie en de nadruk op smalle tailles en blousontops gaven de esthetiek van het merk een nieuwe richting.
Osborne en Chow interpreteerden de film ook conceptueel door een motief van een driehoek te maken - het symbool voor water - en een soep van deconstructie te gebruiken om een ethos van make-do te suggereren. Dit laatste was vooral duidelijk in de versleten denimstukken van het duo, maar het kwam ook naar voren in details zoals de klittenbandsluitingen op bepaalde blazers. Dat was een scherpe toets, en een van de vele doordachte siertoetsen in de collectie - driehoekige zakken en stiksels behoorden daar ook tot; zo ook de mouwen met ruches op het bommenwerper en sweatshirt in een dichte wollen plaid. Deze kleding voelde zeer doordacht aan. Niet zozeer dat ze hun nonchalante zelfvertrouwen verloren, maar net genoeg om als specifiek en grondig over te komen. Naast de slimme stofkeuzes, zoals jacquard camo en gekookt mohair, verhoogde de grondigheid de collectie. Keurig gedaan.