NEW YORK, 3 FEBRUARI 2016
door MAYA SINGER
We leven in het tijdperk van het algoritme. De logica van het algoritme is als volgt: er is een formule voor smaak, en de kunst is om die te ontdekken. Wie van X en Y houdt, zal ongetwijfeld ook geïnteresseerd zijn in Z - het is allemaal perfect voorspelbaar. Het punt is echter dat algoritmen routinematig falen. Hoe vaak is u op basis van uw eerdere aankopen een product op Amazon voorgesteld dat u irrelevant (of zelfs aanstootgevend) naar uw smaak vond? Je zou de misrekening moeten vieren: je ongeschreven menselijkheid wordt blootgelegd in de fout. We zijn nooit zo gemakkelijk te anticiperen als we lijken.
De nieuwste collectie van Tim Coppens was een eerbetoon aan de menselijke onvoorspelbaarheid. Dat had Coppens niet bedoeld; de betekenis kwam eerder voort uit de manier waarop hij dook en het verwachte ontweek, meestal precies op het moment dat je dacht te weten wat hij van plan was. Net als vorig seizoen putte deze collectie uit zijn herinneringen aan zijn adolescentie uit de jaren 90, de luie skateboardmiddagen en de post-grunge soundtrack die wordt gesuggereerd in de losse broekvormen en het overvloedige gebruik van plaid. Wat de collectie echter een meer dan gemiddelde oefening in nostalgie maakte, was de specificiteit ervan - dit ging niet over iemands ervaring, volwassen worden in de jaren '90, het ging over die van Coppens, en hij raakte een paar thema's aan die was destijds specifiek voor hem van belang. Het meest voor de hand liggende voorbeeld daarvan was zijn satellietmotief, toegepast in prints en kunstige borduursels, maar het kwam ook tot uiting in de Belgische lilt van Coppens' strenge bovenkleding en in aanrakingen zoals de vlek van een zachte zalmkleur dat was, legde hij uit voor de show , geïnspireerd door een bepaald shot in Dazed & Confused of Eminem.
Coppens zei voor de show ook dat hij deze keer meer gefocust was op het creëren van geweldige individuele stukken dan op het maken van een groot conceptueel punt. En vrijwel elk item hier leek nauwlettend te zijn, of het nu was door het toevoegen van details, zoals de vetersluiting op de achterkant van een satijnen bommenwerper, of het aftrekken ervan, zoals in een perfect uitgeklede olijfwollen jas uit het capsuleformaat van dameskleding. Deze kleding zal een productief leven leiden op de verkoopvloer. Op de catwalk kwam de collectie als geheel echter uit als iets minder dan de som van de zeer goede delen. Het sterke standpunt van Coppens en de scherpe toets die hij aan zijn beste stukken bracht, werd overspoeld door te veel gelaagdheid en de opname van te veel items, zoals hoodies, die de toon van de collectie de-eleveerden. De herenkleding was sterk genoeg om er ongeschonden vanaf te komen, maar Coppens vindt nog steeds voet aan de grond bij de dameskleding en dat vereiste een schonere presentatie. De uitzondering op die regel was zijn voorbeeldige bovenkleding, waar zijn behendige maatwerk doorscheen. Coppens heeft de eigenschappen van een grote ontwerper - met een beetje bewerking zal zijn winnende onvoorspelbaarheid duidelijk zichtbaar zijn.