De ontwerper gebruikte de jas als een metafoor voor alle mannen die gelijk zijn, en riep emoties op die door nieuwscycli tot waanzin werden opgezweept.
Fysiek reizen mag dan aan beperkingen onderhevig zijn, dankzij het technologische panopticum is het tegenwoordig onmogelijk om de wereld als geheel te negeren. Hoe hiermee om te gaan, leek de vraag te stellen bij Yohji Yamamoto's lentefilm, de vierde samenwerking tussen ontwerper en modefotograaf Takay.
De openingsgroep van zwarte en beige silhouetten - in de shownotes beschreven ze als geïnspireerd op Yamamoto's lente 1986-collectie - gaf een indruk van sereniteit.
Modellen slenterden alleen of in groepen naar buiten, handen nonchalant in zakken gepropt of los op hun zij gelaten, schouders iets naar voren. Melancholische ballads geschreven en soms vertolkt door Yamamoto zelf, spraken op de soundtrack van verlangen en verlies.
Oversized vormen gesneden uit zomerse materialen werden in lagen op elkaar gelegd zonder al te volumineus te worden. Alle looks hadden een jasvariant, zacht gestructureerd maar goed gedefinieerd, alsof hij zijn gevarieerde karakterarchetypen gelijk wilde maken, of het nu een stoere jongen of een passende verfijnde is.
Als een oog volgde de camera hun voortgang, omhoog of omlaag schuivend, van de ene persoon naar de andere schuivend of inzoomend op details - kragen van jassen en overhemden die kunstig over elkaar werden gelegd, lage sneakers bedekt met een vlaag van krantenknipsels, schetsen van gevouwen handen, schilderijen bijgedragen door de Japanse kunstenaar Yuuka Asakura of werktuigkundigen als sieraden.
Maar naarmate de show vorderde, begonnen visuele elementen hun oppervlak over te nemen. Eerst af en toe een afdruk van een vrouw die van achter haar vingers tuurt of opzij kijkt; verderop maakten bloemenprints al snel plaats voor vertroebelende schetsen van oren en ogen, en ten slotte krantenprints met edities van de afgelopen maanden.
Terwijl de credits rolden, kon de ontwerper de woorden "Love" en "God Bless" op sommige stukken zien schilderen. De collectie riep emoties op die door nieuwscycli tot waanzin werden opgezweept en sprak over het verwerken van de resulterende gevoelens met passie en elegantie.
Gefotografeerd, gefilmd en geregisseerd door TAKAY @takayofficial
Haar door Takuya Takagi (Ocean Tokyo)
Make-up door Yuka Hirac (gelofte)
Decorontwerp door Enzo (Rmond)
Muziek van Jiro Amimoto