Dit was de eerste fysieke catwalkshow voor Emporio Armani sinds februari 2020 en de collectie markeerde het 40-jarig jubileum van het merk.
Met het Armani-teatro, halfleeg vanwege de sociaal afstandelijke zitplaatsen, voelde deze show als een cool insider-evenement - zelfs een repetitie - vergeleken met de gebruikelijke overbevolking, pre-show roddels en nauwkeurige 30 minuten vertraging voordat de eerste modellen verschijnen. Het was de eerste fysieke catwalkshow voor Emporio Armani sinds februari 2020, toen COVID-19 de wereld trof. Reden twee was dat naast hem voor deze boog Silvana was, zijn nichtje: de heer Armani, 86, heeft al gezegd dat hij zich voorbereidt op de toekomst, en dit was een nieuw bewijs daarvan.
Deze show markeerde het 40-jarig jubileum sinds Armani een nieuwe winkel opende in Milaan met een collectie die hij Emporio Armani, of Armani Emporium (in het Latijn Engels) noemde. Het idee was om zijn stijgende Amerikaanse Gigolo- en Grace Jones-aangedreven aantrekkingskracht te vertalen in een concept dat de briljante detailhandel van Elio Fiorucci weergalmde, maar was gecentreerd rond een meer toegankelijke, betaalbare en aantoonbaar flexibele uitdrukking van de Armani-codes.
Van Roberto Mancini die poseert met het (vrij goede) Italiaanse nationale voetbalelftal tot de 80 seizoenen van campagnes die Corso Garibaldi en billboards over de hele wereld hebben gedomineerd, de gefilmde montage die aan de show voorafging (maar die vreemd genoeg niet de titanisch verlichte bewegwijzering bevatte die elke aankomst op de luchthaven van Linate begroet) herinnerde het gespreide publiek (om gezondheidsredenen) aan Emporio's altijd groene aantrekkingskracht.
De collectie die volgde, maakte duidelijk waarom. Het omvatte zowel dames- als herenkleding, doorkruiste het belangrijkste Armeense territorium van androgyne (maar niet seksloze) kleermakerij, gooide er een liberale verstrooiing van zijn excentrieke styling in (altijd een hoed, plus Memphis-achtige stevige sieraden), omgeleid via een aantal niet-specifieke maar absoluut niet-Italiaanse referenties in silhouet en aquarel-achtige patronen, en keer op keer terug naar versies van een ingenieus ontworpen feestjurk met drie zoomlens.
Zoals altijd waren er meer looks dan foto's op Vogue Runway, omdat Armani zijn modellen in clusters uitzond, waarbij de grotere groepen dienden om het specifieke modehoofdstuk van het bredere verhaal dat hij in kaart bracht te benadrukken. Mijn favoriete overgang was van een herenkledingafdeling met een aantal typisch prachtige jassen samen met stropdassen met palmprint (een Miami Vice-referentie?) Die boven dia's werden gedragen.
Dit ging plotseling over in een bijna decadent technische geheel witte sportkleding met bies en de horizontaal gelijnde 7 van het EA-logo: fietsbroeken en sneakers uit elkaar, het was moeilijk om precies te zeggen voor welke sport ze waren gemaakt, maar het zag er cool uit. Dan nog een schakelaar: kleermakerswerk van geplet zijde linnen met kimono-kraagaccenten. En dan nog een, en nog een...
Het zag er echter allemaal puur Armani uit. Dit was een show die liet zien hoe constante heruitvinding binnen de parameters van constante ontwerpwaarden een formule creëert waarmee een label voor altijd jong kan blijven. Auguri, Emporio.
Credits: @stefanoguindani@sgpitalia