Visvim-ontwerper Hiroki Nakamura heeft een obsessie met Americana: spijkerbroeken en chino's, cowboys en ranchers, alles. Zijn esthetiek heeft een verwrongen gevoel van 'normaliteit', omdat het is ingebed in kleding die we elke dag zien, zelfs als we geen Amerikaan zijn, vanwege de overweldigende invloed die cultuur over de hele wereld heeft gehad. Dus vandaag, in een Franse rococo-stijl Italiaanse limonaia (een oranjerie, maar voor citroenen), zagen we ongerijmd de kijk van dit Japanse merk op Amerika.
Visvim Lente 2017
Het was een behoorlijke show, een show in de ouderwetse zin van het woord, allemaal tapdansen van Busby Berkeley, jitterbugging uit de jaren 50 en een troep zeelieden die Gene Kelly aan de haak sloegen en dweilen als wapenstokken. Ze leken op Channing Tatum in Hail, Caesar! (hoewel een paar jaar later). Halverwege de show draaiden ze in kaki geklede vrouwelijke tegenhangers in jive-dansen, terwijl de modellen gevaarlijk rond de zwaaiende ledematen liepen. Buiten de limonaia? Limonade staat. Wat nog meer?
De limonaia is een interessante metafoor voor Visvim - geduld met mij - die een microklimaat vormt voor het fruit dat het groeit, dat anders zou vergaan in Toscane. En de Visvim-show zelf voelde als een soort microklimaat, zo perfect deed het het idee van Amerika opnieuw creëren, zo niet de realiteit. Immers, geen van de kledingstukken die Visvim op zo'n Amerikaanse manier liet zien, werd echt in de VS gemaakt; ze gebruiken Japanse stoffen naast uitgebreide ambachts- en verftechnieken die afkomstig zijn van over de hele wereld die helaas niet langer mogelijk zijn op industriële schaal in de Verenigde Staten. Niettemin, als een luchtspiegeling van Amerika, was het krachtig.
Hoe zit het met de kleding? Ze gingen verder in de Visvim-vorm, van werkkleding, spijkerbroeken en hoeden van tien gallon, maar versmolten met de afwijkende, vaak openlijk Japanse, zoals de katoenen jacks met gestrikte voorkant, wijd en gemakkelijk gesneden als een kimono. De Amerikaanse archetypen in kleding, samen met de al zingende, dansende achtergrond, gaven je de indruk van standaardpersonages die loslieten van het MGM-lot: de cowboy, de arbeider, de coach in een sweatshirt met pet en fluitje, de rebel zonder reden maar met veel kleding. Er was een focus op denim, de meest Amerikaanse stof, en een reeks seersucker-rokjassen die eruitzagen als iets uit de Amerikaanse gothic. Er was ook een vleugje retro-getinte, door oorlogsbruiden geïnspireerde stukken uit de Visvim-dameskledinglijn, WMV, die de hele show door kruisten met de herenkleding. Jongen ontmoet meisje? Het oudste script op de filmkavel.
Zullen mannen zich willen kleden als filmpersonages? Ik gok meestal van niet, maar gooi de Stetsons en de stro-bootvaarders weg, en die allegorische outfits desintegreren snel in draagbare, alledaagse stukken in innovatieve stoffen. Ik hoef hun beroep niet te doen gelden voor de gewone man met geld te besteden; Visvim verkoopt al goed, over de hele wereld. Als catwalk-afbeelding lezen deze kleding echter rustig; over het algemeen toont Nakamura op afspraak, om uitleg over de fijne kneepjes van zijn kleding mogelijk te maken. Vandaag gaf hij een show, maar de kleding voelde niet als de sterren. Zeilers die een Shirley Temple-routine doen, zullen echter vrijwel gegarandeerd alles overtreffen.