De Robert Mapplethorpe Foundation nam eerder dit jaar contact op met Raf Simons. Ze vroegen of hij iets met hen wilde doen. Hij zei ja. Dat is de verkorte versie van het verhaal achter de collectie die hij presenteerde op Pitti Immagine Uomo, perfect afgestemd op een duo Mapplethorpe-tentoonstellingen in LACMA en het Getty Museum, en de HBO-documentaire met als ondertitel Look at the Pictures. Het was het juiste moment. En Simons is een Mapplethorpe-fan, dus het was de juiste artiest. "Ik was vereerd", zei Simons na zijn show, zijn stem trilde van emotie. Daarom legde hij het idee waar hij aan werkte voor een collectie op de plank (hij wilde niet onthullen wat het was; het zou, zei hij, in een latere show kunnen verschijnen) en begon zijn nieuwste samenwerking met kunstenaars.
Normaal gesproken, als Simons met een kunstenaar werkt, benadert hij hen. Deze keer was de dynamiek enigszins verschoven. De vrijgevigheid van het aanbod van de Mapplethorpe Foundation wordt weerspiegeld in de vrijgevigheid van Simons' interpretatie: er is geen outfit in Simons' lente-show van 2017 die niet is voorzien van een fotografische afdruk van een Mapplethorpe. Zijn mannelijke modellen met krullend haar, met verleidelijk schuine leren motormutsen, vertoonden vaak een opvallende gelijkenis met de fotograaf zelf - hoewel Simons verklaarde dat, in plaats van de dubbelgangers van de kunstenaar, "elke jongen een representatie is van een werkstuk." Elk zou een Mapplethorpe-oppas kunnen zijn. De golvende shirts hadden tinten van Mapplethorpe's beroemde muze Patti Smith op haar Horses-albumhoes. Robert Sherman, een model wiens alopecia zijn huid bijna marmer maakte in zijn vele portretten gemaakt door Mapplethorpe, woonde ook de show bij. Simons moest de rechten van derden met alle sitters wissen voordat ze hun afbeeldingen konden reproduceren. Het begon een dialoog die resulteerde in een onderdompeling van Simons' rol in het werk van Mapplethorpe.
Dat gezegd hebbende, zat de kunstenaar veel voor zichzelf. Mapplethorpe was een fascinerend personage en de kunst is onlosmakelijk verbonden met de man. 'Als je aan het werk denkt, gaat het zo veel over hem', zei Simons, en inderdaad, het ging ook om de kleren die hij droeg. Tijdens een reis van seksuele zelfontdekking waren veel van Mapplethorpe's eerste foto's polaroid-zelfportretten, opgebonden in leren kleding, waarbij de grenzen van plezier en pijn werden opgezocht. Later documenteerde hij zijn eigen seksuele fetisjen; de leerscene en BDSM overwegend. Kleding was een essentieel onderdeel: op een gegeven moment begon Mapplethorpe zijn eigen (versleten) ondergoed over houten frames te spannen om onconventionele sculpturen te vormen; later kleedde hij zich in zwart leer.
Simons weet dat allemaal. Vandaar dat zijn eerbetoon aan Mapplethorpe zo rond, zo hartstochtelijk en waarheidsgetrouw aanvoelde. De subtiliteit van Simons 'veelvoudige referenties gaven de show diepte - zijn palet van zwart; wit; de gekneusde tinten van karmozijnrood, roze en paars; en de bordeauxrode kleur van gestold bloed; de leren tuinbroek glinstert met metalen gespen. Simons besteedde twee middagen aan het doorbladeren van de Mapplethorpe-archieven met contactbladen. Hij worstelde met de Engelse terminologie om die te beschrijven: hij noemde ze 'kaarten', wat een veel interessanter en suggestiever begrip is wanneer toegepast op Simons' zoektocht, om nieuw terrein voor Mapplethorpe te vinden, om hem relevant en opwindend te laten voelen voor een nieuwe generatie . Zo zag hij zijn rol.
Ik ben ook een Mapplethorpe-fan. Ik kon het niet helpen, maar deze show sloot aan bij Mapplethorpe's fascinatie voor lijsten, door zijn beelden een driedimensionaal element te geven, een sculpturale kwaliteit door in te lijsten en te matteren in pluche fluweel en exotisch hout, en beelden aan objecten te hechten. Zijn foto's meer maken dan ze op het eerste gezicht lijken. Simons omlijst de afbeeldingen van Mapplethorpe met stof, maar omlijst ze vervolgens verder op het lichaam: een afbeelding gedrukt op bijvoorbeeld een tabbaard, met daarboven de gordijnen van revers van een jasje, of onthuld op een T-shirt onder een losjes gedrapeerde trui. Simons werd aangetrokken door Mapplethorpe's geseksualiseerde afbeeldingen van bloemen, zijn geïdealiseerde portretten van beroemde onderwerpen als Debbie Harry, gevangen in coronas van licht, en van kunstenaars voor wie Simons ook bewondering deelt, zoals Alice Neel, vastgelegd een week of zo voor haar dood in een buitengewoon portret uit 1984. Seks zat er ook in; Simons drong daarop aan. Een donzen jack dat op een gedenkwaardige manier is gedraaid om een afbeelding van een rechtopstaande fallus te onthullen.
Hij gebruikte ook de uitdrukking "curatie" om deze show te beschrijven: "Ik wilde het benaderen als een museumshow of een galerijshow. Dat is heel vaak gedaan als het gaat om het werk van Mapplethorpe. Cindy Sherman deed het, David Hockney deed het. Maar altijd in een galerie.” Simons fronste zijn wenkbrauwen. “Ik ben een modeontwerper. Ik dacht dat de grootste uitdaging zou zijn om het in mijn eigen omgeving te doen.”
Het curatoriële aspect zorgde voor een fascinerend idee, vooral in een tijd waarin zoveel ontwerpers zich zonder eer toepasten en ernaar verwijzen - en wanneer zoveel mensen het werkwoord 'curate' gebruiken. Het is tekenend voor Simons' karakter - respectvol, stil, intellectueel fors - dat hij deze collectie niet zag als zijn creaties met de afbeeldingen van Mapplethorpe erop geplakt, maar als een samenwerking die leek op een galerieshow, waar zijn rol, althans gedeeltelijk, het beste was. laten zien welke werken hij heeft gekregen. Maar het was ook om die werken te gebruiken om een nieuw, opwindend en provocerend verhaal te vertellen. Om ons iets nieuws te laten zien uit de bekende en veel geziene archieven van Mapplethorpe. Wat hij ongetwijfeld deed.