ਮੈਥਿਊ ਮਿਲਰ ਕੋਲ ਇੱਕ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਫਲਸਫਾ ਹੈ ਜੋ ਫੈਸ਼ਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਉਤਪਾਦ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਵਸਰਾਵਿਕ ਜਾਂ ਫਰਨੀਚਰ, ਇੱਕ ਕਲਾਕਾਰ ਦੀ ਉਸਦੀ ਕਲਾ ਪ੍ਰਤੀ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਨਾਲ ਸਧਾਰਨ ਨਿਰਮਾਣ ਮੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸੰਤੁਲਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਕਲਾ ਅਤੇ ਗੈਲਰੀ ਸਪੇਸ ਦੀ ਵਿਜ਼ੂਅਲ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਸਿਰਲੇਖ ਵਾਲੇ, ਮਿਕਸਡ ਮੀਡੀਆ, ਮਾਪ ਵੇਰੀਏਬਲ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲੇ ਲੇਬਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸੰਦਰਭ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਿਸ ਅੰਡਰਸਕੋਰਡ ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਕੱਪੜੇ 'ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਨੂੰ ਪਲਾਸਟਰ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸੂਖਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਨੂੰ ਕਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰਦੇ ਹੋਏ।
ਬੋਲਣ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਆਖਰੀ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਕਲਾ ਰੂਪ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਇਸ 'ਤੇ ਟਿੱਪਣੀ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਬਿਨਾਂ ਸਿਰਲੇਖ ਵਾਲੇ, ਮਿਸ਼ਰਤ ਮੀਡੀਆ, ਮਾਪ ਵੇਰੀਏਬਲ ਵੀ ਹਰੇਕ ਆਈਟਮ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਸਮਾਜਵਾਦੀ ਯੁਵਾ ਕਲਾ ਦੇ ਇੱਕ ਚੱਲਦੇ ਟੁਕੜੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲਦਾ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਢੁਕਵਾਂ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋੜਦਾ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਉਪਭੋਗਤਾ ਦੁਆਰਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਮੁੱਲ।
ਮਿਲਰ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕੱਪੜੇ ਦੀ ਕੀਮਤ ਦਾ ਅਨਿੱਖੜਵਾਂ ਅੰਗ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਇਹ ਪਹਿਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਜਾਂ ਇਸ ਵਿੱਚ - ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਰੇਕ ਟੁਕੜੇ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਚਰਿੱਤਰ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।
“ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਜੋ ਇੱਕ ਭੌਤਿਕ ਵਸਤੂ ਸੀ। ਮੈਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਇੱਕ ਪਲ, ਇੱਕ ਪਲ ਦੀ ਭਾਵਨਾ, ਇੱਕ ਦਾਗ, ਇੱਕ ਯਾਦ, ਇੱਕ ਅਨੁਭਵ, ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ। - ਮੈਥਿਊ ਮਿਲਰ