autorstwa LUKE'A LEITCHA
Jak wszystkie dobre noce spędzone zlane potem w świetle stroboskopowym, tak wiele się działo na tym pokazie Kenzo, że przypominanie sobie tego wszystkiego później, nawet gdy w euforii wychodziło się za drzwi w blask porannego słońca, stanowiło wyzwanie.
Carol Lim i Humberto Leon ponownie wrócili do lat 90., oddając hołd klubowemu życiu kolekcji, która była zabawna, zabawna, zabawna do oglądania, zwłaszcza jeśli byłeś tam wtedy. Wielu redaktorów podbijało krzesła „Keep On Jumpin'” i „I'll House You”, gdy kręcili się w nano-zestawie dźwiękowym Todda Terry'ego: Ci hedoniści z WWD byli w stanie zgłosić obecność na znacznej liczbie 90- mniej więcej noce lat 90. wymienione w notatkach prasowych. Lim i Leon odnaleźli artystów i promotorów, którzy stworzyli ulotki dla wielu z nich, i zabezpieczyli prawa do tych naiwnych ilustracji z wczesnej ery cyfrowej, generujących ekstazy do swoich druków.
Modelki pojawiały się w grupach, klikach klubowych dzieciaków, które wychodziły w plemiennych zestawach w strojach gotowych do house-dungle-techno-trance. Było trzech chłopaków w monochromatycznych stylizacjach, w beretach, wiatrówkach i spodniach do tańca, noszonych na mokasynach na kolorowej skórzanej gumowej podeszwie. Potem trzy inne w niebiesko-limonkowych stylizacjach: dresy i bluzy lub koszule i kurtki z nadrukiem z krótkim rękawem nałożone na koszulki z logo i dzianiny z długimi rękawami. Spodnie z nadrukiem zostały ściągnięte nisko do bioder, aby umożliwić widok bokserek z nadrukiem, podciągniętych do pępka i noszonych pod wsuwanymi koszulkami w poziome paski, które pełnią rolę równika. Zapinane na zamek buty z ośmioma paskami uzupełniały podobnie prążkowane dzianiny, jakie Paul Smith często robił w tamtych czasach. W bluzach z pudrem mydlanym „Brilliant” tkwiła rasowa Moschinoness. Sukienka z podwójną spódnicą i mankietami z oczkami i muszelką, ubrana w coś, co wyglądało jak chrupiąca, jedwabna bawełna-nylon z wcięciem na biało na białym tle, z wrażeniem jakiegoś lodowego deseru lodowego z ulotki, wyglądała okropnie. Lim i Leon ciągle rzucali klika za kliką, mężczyźni po kobietach, w natłoku spojrzeń, które rzucały wyzwanie oczom, by pozostać zsynchronizowanym, ale były pośpiechem, by spróbować się utrzymać.
Następnie, podczas chilloutowego czuwania po pokazie modeli na niedbale fugowanych, pomalowanych sprayem, zygzakowatych białych kafelkach wybiegu, Leon pomyślał: „To ciekawe, ponieważ Carol i ja przeżyliśmy to pokolenie i chcieliśmy tę kolekcję naprawdę celebrować życie nocne. Myślę więc, że sposób, w jaki to się składa, to nowoczesne podejście do tego sposobu ubierania się. Myślę, że w latach 90. była wolność, próbowaliśmy uchwycić trochę tego poczucia wolności. I wrażenie, że wychodzisz wieczorem z przyjaciółmi i wyglądasz jak stado.