Same w sobie nie było nic wyjątkowo ekscentrycznego w ubraniach, które składały się Maison Kitsuné najnowsza kolekcja męska. Można nawet argumentować, że takie elementy jak mac w mikrojodełkę, garnitur w kropki i idealnie dopasowane białe dżinsy świadczyły o piękniejszej i atrakcyjniej wykończonej ofercie niż kiedykolwiek. Jednak w zestawieniu z surrealistyczną, wypełnioną przedmiotami pustynią – inscenizacją wymyśloną przez Pierpaolo Ferrariego – kolekcja przeszła do innego rejestru i zwroty akcji przejęły kontrolę. Teraz wyróżniki obejmowały kombinację kurtki i spodni roboczych z chabrowej skóry krety, prążkowany i pikselowy wzór bandany, żakardowe dzianiny w stylu op-art i quasi-sardoniczną koszulkę z napisem „Potrzebuję Kitsuné, żeby mnie uszczęśliwić”. Potrzeba jest względna.
Jednak to, co tak dobrze sprawdza się w Maison Kitsuné jako wytwórni odzieżowej (ponieważ jest to również wytwórnia płytowa i coraz częściej mini-imperium sklepów-kawiarni), to sposób, w jaki faceci mogą łatwo ustalić, które elementy unoszą się na ich łodzi. W miarę rozwoju marka utrzymuje swój kultowy status, prawdopodobnie dlatego, że dzieci kupują rzeczy z niższej półki, podczas gdy bankierzy wkładają swoje weekendowe garderoby w lniane płaszcze obramowane kołnierzykiem uniwersyteckim lub japońskie teddy sweter i szorty w kolorze indygo.
Przed wyróżnieniem tych przedmiotów i nie tylko, Gildas Loaëc wyjaśnił, że tematem tego sezonu była Pustynia Paryska, dychotomiczne podwójne odniesienie do tego, jak miasto oczyszcza się latem, oraz do saharyjskich Tuaregów znanych z farbowanych na niebiesko tkanin. Loaëc raz po raz powracał do tego, jak bardzo on i jego partner Masaya Kuroki przywiązywali wagę do miękkich tkanin (pulowery z kołnierzykiem frotte) i lekkiego dotyku (kurtka safari popelina). Jedna wyjątkowo znoszona bluza miała we wszystkich czapkach napis Doux (z francuskiego oznaczającego miękkość). Jednak mimo całej tej ożywionej rozmowy, kolekcja przemawiała sama za siebie.
48.8566142.3522219