Dosłowne włączanie motywów, które widzisz na ulicach, w ubrania, które mają być na nich noszone, to droga, którą przebyli ostatnio Anya Hindmarch i Jeremy Scott. Dzisiaj Christopher Kane również szedł tą drogą, ale podążał nią całkowicie w swoim własnym kierunku. Cóż, nie do końca: kreatywny zapłon Kane'a został po raz pierwszy obrócony przez zespół samochodowy Johna Chamberlaina.
Poszarpane, ustawione pod kątem wiry uderzenia zbadane przez Chamberlaina zostały zaadaptowane przez Kane'a jako plastikowe zygzakowate wykończenia na kieszeniach bluz z kapturem w połowie ud, zarys paneli piersiowych na dwuwzorzystych koszulach i granatowy na szarym swetrze. Wielka konkatenacja poklatkowych piorunów drgała na biało na czarnym dresie, a na czarno na białym Macu – poważny wygląd. Układanie pomieszanych, nieuporządkowanych kształtów, jak dzieło Chamberlaina z bliska, zostało zastosowane jako wzór na dzianinach i garniturach z intarsjami.
Inne, inne niż Chamberlain detale pochodzące z ulicy, obejmowały T-shirty ociekające siatką rzucającej się w oczy zieleni. Ciemny dżins i kilka delikatnych baranów – luźnych, a niektóre z nich w stylu lat 80. – zostały zlizane bardziej jaskrawymi odcieniami z palety świadomości kierowcy. Spód pasków mankietów płaszcza Kane'a został wyłożony rodzajem odblaskowej tkaniny preferowanej przez ostrożnych rowerzystów – jedna parka została pokryta aluminium tak sztywnym, że podczas manipulacji można go było wyrzeźbić. Sylwetka była bardziej autostradowa niż uliczna: spodnie były szerokie, proste i miały asymetryczne podwinięcia; odzież wierzchnia ocierała się o kokon. Na nylonowych bombowcach (bardzo, bardzo dobrze wykonanych), spodniach i koszulkach wydrukowano świetną ilustrację rozbitych samochodów Chamberlaina. Ponieważ przez jakiś czas nie przeszukiwał szyn Kane'a, miłą niespodzianką było zobaczyć, jak jego niegdyś przemyślana produkcja odzieży męskiej poszerzyła się w starannie wyważoną, prawie kompletną ofertę.