MEDIOLAN, 17 STYCZNIA 2016
autor: ALEXANDER FURY
Ikona to termin nadużywany we współczesnej kulturze, nie tylko w modzie. W obecnej rotacji można opisywać wszystko, od hamburgera po parę majtek. Poza pokazem Calvin Klein Collection na jesień 2016, tysiące krzyczących dziewcząt skandowało imię Cameron Dallas, co jest pozorną sensacją online. „On jest naszą ikoną”, powiedziała jedna z nich, łzy spływały jej po twarzy. Wydawało się, że nikt w bractwie mody o nim nie słyszał, ani nie mogliśmy zrozumieć, co zrobił. To było całkiem Warholowskie.
Tak właśnie jest z ikonami; nie ma ich aż tak wielu, z którymi wszyscy mogą się zgodzić. Italo Zucchelli ma jednak więcej niż kilka do swojej dyspozycji u Calvina Kleina – jeśli chodzi o ubiór, pasek z logo i pierwsze na świecie szalenie odnoszące sukcesy designerskie dżinsy plasują się wysoko; są też tacy opaleni, stonowani i na wpół odziani półbogowie, których uwiecznił Bruce Weber, takich facetów, jakich te nastolatki krzyczałyby 20 lat temu. Foliowany nylon w kolorze złota, platyny i różowego złota otaczał twarze i ciała tych współczesnych męskich odpowiedników, wypolerowanych modeli, które sprawiają, że pokaz Calvina Kleina wygląda zupełnie inaczej niż wszystko inne w męskiej odzieży. Nie mogłem się oprzeć, ale myślę, że wyglądały trochę jak pozłacane katolickie ikony podejrzanie przystojnych świętych. Ale może to nie było zamierzone.
Zucchelli tym razem zbudował swoją kolekcję na innej ikonie: garniturze mężczyzny. „Chciałem pokazać uniwersalną moc męskiego krawiectwa” – powiedział. Postanowił to zrobić, zakładając po raz pierwszy męskie garnitury na kobiety – modelki pogrubione, takie jak Mariacarla Boscono, Iselin Steiro, Jessica Miller i Gemma Ward. Nie są to dokładnie Linda, Christy, Claudia i Naomi, ale była czwórka, mają czynnik natychmiastowego rozpoznania. „To zmysłowe, seksualne”, powiedziała Zucchelli o tych garniturach Calvina, noszonych na gołej skórze zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Były nienagannie skrojone – czasami tak doskonale, że nie zdawałeś sobie sprawy, jak zbudowali muskularne modele w proporcjach Supermana. Nie chodzi o to, że nie byli już naturalnie obdarzeni: potrzebny jest specjalny typ mężczyzny, aby dobrze wyglądać w długiej bieliźnie z paskiem CK jako odzieży wierzchniej, która kończyła się marynarkami na dole. Wszyscy wiemy, co to oznacza.
Transformacja jest jednak fascynującym tematem w modzie – a szczególnie w Klein. Zucchelli przekształcił dżins w żakard, starannie utkany w trompe l'oeil codziennego noszenia, dzięki czemu codzienność jest cenna. Zucchelli po raz pierwszy użyła tego dżinsowego żakardu na wiosnę, więc brakowało im przyjemnego dreszczu zaskoczenia. Podobnie jak foliowanie, które przywodziło na myśl bardzo specyficzną kolekcję Helmuta Langa. Nikt nie został udaremniony. Alchemia była punktem odniesienia, który Zucchelli wyrzucił - najwyraźniej jest to coś, co jest szalenie entuzjastyczny i ma bibliotekę pełną podręczników na ten temat. Miało to sens, zarówno jako pozorna inspiracja całego tego metalicznego nylonu, podkręcająca wizualny efekt użytkowych anoraków i kurtek MA1; i być może obecności w pierwszym rzędzie enigmatycznego Dallasa. Rozsądny google stwierdził, że został przemieniony w platynę popkultury dzięki alchemicznej mocy mediów społecznościowych XXI wieku (podobno jest szczególnie zręcznym użytkownikiem platformy mediów społecznościowych Vine).
Czy Zucchelli zalchemizował złoto Klein tą kolekcją? Nie do końca. Skafandry były zgrabne, ale sprawne; metaliczne podszewki były frapujące, ale ograniczały się do redakcji. Nie było też dość tego prawdziwie kultowego brandingu Kleina. Ogólnie rzecz biorąc, Zucchelli wykonał pokaz, który był dość solidny, ubrany w dobrze skrojony czarny garnitur.