MEDIOLAN, 18 STYCZNIA 2016
autor: ALEXANDER FURY
Rozmawiamy bez końca o filozofiach mody, o chęci osadzenia ubrań w szerszym, intensywniejszym fundamencie intelektualnym. Tak, tak, racja, to kurtka. Ale co to oznacza?
Filozofia mody Gucci — podobnie jak większość wszystkiego we wszechświecie Gucci — uległa zmianie w ciągu ostatnich 12 miesięcy, od czasu mianowania dyrektora kreatywnego Alessandro Michele. Basta do seksownej, do zgrabnego kaca lat świetności Toma Forda. Ubrania Gucciego wyglądają inaczej, więc myślenie za nimi też musi być inne. Gucci dziś szczerze odwołuje się do filozofów, takich jak teoretyk marksistowski Walter Benjamin, do których odsyłają jak dobrze naciągnięty esej. Za kulisami Alessandro Michele pociągnął za kamizelkę Aertex z portretem Snoopy'ego. „Wiesz”, zadumał się, „Snoopy jest jak filozof”. Uśmiechał się.
Dzisiejsza filozofia Gucci sytuuje się gdzieś pomiędzy Walterem Benjaminem a Snoopym, pomiędzy kulturą wysoką i niską. To, że myślisz głową, a nie pachwiną, wystarczy, by odejść od Gucci z dawnych czasów, które było seksowne z lat 70. i rzadko cokolwiek innego. Benjamin postawił hipotezę, że historię piszą zwycięzcy – co jest, jak sądzę, kluczem do zrozumienia, przez co przechodzi Gucci w tej chwili. Przez pewien czas widzieliśmy tylko zwycięskiego Gucciego Forda; potem Frida Giannini. Teraz, Michele. Historia się powtarza, ale też trochę przerabia.
To, co zrobiła męska kolekcja Gucci na jesień 2016, to bieżnikowany teren, który Michele pokonywał przez ostatni rok. Trochę to ewoluowało, ale chodziło o potwierdzenie nowego twórczego kierunku domu. Co, jeśli jesteśmy szczerzy, nie jest niczym nowym. To tylko nowa edycja istniejącego skryptu. Jest nowy w tym sensie, że moda często ożywia moment, który kontrastuje z tym, który go bezpośrednio poprzedzał. Baudrillard określił to kiedyś jako dynamizm łączenia i recyklingu. Nie był jeszcze cytowany przez Gucciego.
To, co zostało cytowane, to lata 70-te. „Lata 70. to dla mnie najmocniejszy wizerunek marki” — stwierdził Michele. „Marka ma duszę – a jej duszą jest naprawdę taki moment z lat 70.” Co dziwne, nazwał to potem „odrzutowcem”, co jest ostatnią rzeczą, o której myślisz, gdy widzisz przemoczone jedwabie i brokaty Michele, chociaż celowo pogniecione garnitury wyglądają trochę tak, jakby ktoś spał w nich z czerwonymi oczami.
To oczywiście tylko jeden fragment tych skomplikowanych, skomplikowanych kolekcji Gucci – ukazanych obok dzianin z lureksu, garniturów z wężowej skóry, obcasów wysadzanych perłami i okularów przeciwsłonecznych wysadzanych kryształami. Przeciążenie dekoracji, które zmusza cię do pisania, aby to wszystko nagrać. Nikt go nie założy – przynajmniej nie w tej przytłaczającej całości. Ale każdy może się z nim zaangażować i nawiązać z nim kontakt. Te kolekcje są zaprojektowane tak, aby były rozrywane przez konsumentów, pokazy mody jako angażująca propozycja elementów, a nie dyktatorska, identyczna estetyka. Oczywiście nie ma w tym nic złego. Ale z drugiej strony nie ma też nic złego w podejściu Gucci. Po prostu jest inaczej. Inna filozofia, nowy sposób patrzenia na rzeczy.
Jest jednak strasznie Gucci i wybitnie włoski. — Trochę Schiaparelli — mruknęła Michele, dotykając wyhaftowanego kryształowego oka na jednym kawałku. „Myślałem o Walterze Albini”, powiedział o innym. Ani włoscy projektanci, którzy od razu przychodzą na myśl. „Istnieje stereotyp włoskiej mody, domów takich jak Gucci”, powiedziała z namysłem Michele. „Mamy więcej, niż ludzie myślą. Mam w głowie wiele rzeczy z archiwum, ale nie chcę być więźniem archiwum. To zawsze jest „pomysł”, jaki mam na archiwum. . ”. Idea pamięci, a nie aktualność historii. A Gucci w dzisiejszych czasach nie ma ścian – bezpłciowy, bez sezonu, formalny i swobodny mieszany. Chodzi o wolność. I to jest, jak sądzę, dlaczego tak wielu ludzi uważa to za ożywcze, i być może ignoruje fakt, że jako indywidualne ubrania Michele oferuje nie wynalazki, ale nowe wynalazki, odrodzenie i odświeżenie.
„Weź to, spraw, aby było twoje”, powiedział Michele. Mówił do mnie o ubraniach. Mógł mówić do siebie o Gucci.